Ponjo

In de schijnwerpers van de hedendaagse wereld, gekenmerkt door onrust en verdeeldheid, verlangen velen van ons naar een krachtige beweging. Een beweging die opkomt voor vrede in alle hoeken van onze planeet. Dit verlangen is geen oppervlakkige roep om stilte, maar een diepe hunkering naar menselijkheid en verbondenheid. Het is een oproep om op te staan, niet alleen voor onszelf, maar voor de gehele wereldgemeenschap.

De wereld lijdt onder het juk van conflicten, onrecht en onverdraagzaamheid. Te veel landen en samenlevingen worden geplaagd door duisternis, waardoor het licht van vrede moeite heeft om door te dringen. In deze sombere tijden is het cruciaal om onze ogen niet te sluiten voor de mondiale uitdagingen. Want wegkijken is gelijk aan instemmen met de voortzetting van lijden en verdeeldheid.

De oproep tot een vredesbeweging overstijgt politiek of geografie. Het is een appèl op onze menselijke kern, een herinnering aan onze gedeelde verantwoordelijkheid voor elkaar. Het is een oproep om samen te komen en de barrières te slechten die ons verdelen. In een wereld die vaak gepolariseerd en verdeeld lijkt, is het essentieel om eenheid na te streven.

Een vredesbeweging betekent niet dat we het op alle punten met elkaar eens moeten zijn. Het is eerder een erkenning van onze diversiteit en het vermogen om deze diversiteit te omarmen, ondanks onze meningsverschillen. Vrede overstijgt politieke ideologieën en nationale grenzen; het is een universele roeping die ons aanspoort om gezamenlijk te streven naar een wereld waarin rechtvaardigheid, begrip en samenwerking de boventoon voeren.

Opstaan voor vrede vraagt om actie op verschillende niveaus. Het begint bij het individu, bij ieder van ons die de moed heeft om zich uit te spreken tegen onrecht en verdeeldheid. Het vraagt om gemeenschappen die zich verenigen, ongeacht afkomst, geloof of achtergrond, om samen te werken aan een wereld zonder geweld en angst.

Vrede is niet slechts de afwezigheid van conflict; het is een actieve en voortdurende inspanning om rechtvaardigheid en harmonie te bevorderen. Een vredesbeweging is een oproep tot het cultiveren van empathie, begrip en dialoog als instrumenten om conflicten te overbruggen. Het is een streven naar een wereld waarin de menselijke waardigheid centraal staat en waarin we elkaars diversiteit vieren in plaats van te vrezen.

In de schaduw van mondiale uitdagingen en verdeeldheid klinkt de oproep tot een vredesbeweging als een krachtige echo. Het herinnert ons eraan dat we, ongeacht onze achtergrond of overtuiging, verenigd kunnen zijn in ons streven naar vrede. Laten we opstaan, niet alleen als individuen, maar als een wereldwijde gemeenschap, en de weg banen naar een toekomst doordrenkt van begrip, compassie en vrede.

We zijn de dragers van de toekomst. We hebben de kracht om de wereld te veranderen, te beginnen met onszelf. Laten we de moed tonen om op te staan voor vrede, voor menselijkheid, voor eenheid. Laat ons de fakkel van hoop dragen en samen een betere wereld creëren voor onszelf en voor de generaties die na ons komen.

De tijd voor vrede is nu. De toekomst is in onze handen.

In Nederland, waar menigeen nog lacht om flauwe woordgrappen, verzamelden dappere ridders van de dierenwelzijnsorganisatie zich rond een ovaal houten gevaarte. Hun edele missie? Verbied de paardenbeelden in draaimolens! Want, zo klonk het heldhaftig, “Deze nep dieren lijden onder het juk van ronddraaiende kinderpret!”

Een storm van verontwaardiging trok door de natie. “Hoe durven ze onze nostalgische kermisvreugde te verstoren?!” riepen moeders met kroost. “Paardenbeelden zijn géén levende wezens!” brulden kermisbazen met bier in hun baard. En de paardenliefhebbers? Die galoppeerden in verwarring rond, hun manen wapperend in de wind.

De dappere ridders bleven onverstoorbaar. “Denk aan de symboliek!” riepen ze. “Deze draaiende paarden beelden uit dat dieren ons dienen, louter voor ons plezier!” De menigte boog bedenkelijk het hoofd. Was er soms een kern van waarheid in die woorden?

Een wijze, oude kermisklant stak zijn stok omhoog. “Wellicht,” kraakte hij, “is het tijd dat we de draaimolen herdenken als een symbool van fantasie. Een plek waar dromen en werkelijkheid samensmelten, waar kinderen hun fantasie de vrije loop kunnen laten.”

De ridders fronsten hun wenkbrauwen. Fantasie? Dromen? Was dat niet gevaarlijk? Moest er niet altijd een les geleerd worden?

De discussie woedt voort, terwijl de draaimolens lustig ronddraaien. De paardenbeelden glimlachen, onbewust van de storm die ze veroorzaken. Want in hun draaiende wereld is er geen tijd voor ernst, alleen voor vrolijke momenten en kinderlijk plezier. En misschien is dat precies wat we nodig hebben in deze gekke wereld: een beetje meer fantasie en wat minder ernst.

Beste familie, vrienden, collega’s en meelezers,

Namens mij persoonlijk wil ik jullie een voorspoedig 2024 wensen. Moge dit nieuwe jaar gevuld zijn met overvloedige vreugde, uitstekende gezondheid en de vrijheid om datgene te doen waar je hart naar verlangt.

In 2024 hoop ik dat jullie allemaal succes zullen behalen in jullie persoonlijke doelen en dat we samen kunnen streven naar een jaar vol groei, zowel op individueel niveau als in onze eventuele gezamenlijke inspanningen.

Daarnaast wens ik voor iedereen een veilige omgeving, waarin harmonie en begrip de boventoon voeren. Laten we samenwerken om een omgeving te creëren waarin iedereen zich gerespecteerd en gewaardeerd voelt.

Mogen jullie dromen werkelijkheid worden en moge 2024 een jaar zijn vol bijzondere momenten en verrijkende ervaringen.

Een gelukkig nieuwjaar gewenst!

Willem.

Ah, de betoverende charme van een winterochtend in Nederland. De wekker gaat af, en met een diepe zucht denk je bij jezelf: “Daar gaan we verdomme weer, oeps ik bedoelde eigenlijk goedemorgen.” Want laten we eerlijk zijn, wie wordt er nu echt blij van vroeg opstaan en de kou trotseren?

Je sleept jezelf uit bed, waarbij je de dekens vastklampt alsof je probeert te ontsnappen aan een zombie-Apocalyps. En dan, nadat je jezelf hebt aangekleed met meer lagen dan een ui, sta je daar klaar om de kou te trotseren.

Buiten wacht de sneeuw op je, als een onschuldig ogende, maar verraderlijke valstrik. Je zet de eerste stap en voelt meteen de kou door je schoenen heen kruipen. “Ah, winter, de tijd van het jaar waarin je voeten ijspegels worden,” mompel je terwijl je wankelend je weg vindt over het trottoir.

Op weg naar het werk kom je buren tegen die je begroeten met een glimlach die schreeuwt: “Waarom in hemelsnaam zijn we hier zo vroeg?” Je glimlacht beleefd terug, wetende dat jullie allemaal deel uitmaken van een geheime samenleving van ochtendmensen die eigenlijk gewoon graag klagen over vroeg opstaan.

En dan, natuurlijk, de auto. Die staat daar te wachten, bedekt met een dikke laag sneeuw alsof hij een witte deken heeft aangetrokken. Je pakt de bezem en begint driftig te vegen, terwijl je je afvraagt waarom auto’s niet gewoon zelf kunnen ontdooien. “Technologie, waar ben je als we je echt nodig hebben?” fluister je terwijl je nog een laag sneeuw van de voorruit veegt.

Uiteindelijk zit je dan achter het stuur, omringd door de warmte van de auto en de hoop dat de verwarming snel genoeg werkt om je tenen te redden van de dreigende amputatie. En zo begint weer een dag vol uitdagingen in de winterse wonderwereld van Nederland.

In het hart van een rustig en vredig dorp, waar de zon altijd leek te glimlachen en de bomen fluisterden als oude vrienden, begint mijn verhaal. De geur van versgebakken brood zweefde door de straten, terwijl de bewoners elkaar begroetten met een warme glimlach en oprechte interesse in elkaars welzijn. Dit was een plek waar iedereen zich thuis voelde, waar herinneringen werden gedeeld en de tijd leek stil te staan.

Maar verandering is onvermijdelijk, zelfs in de meest idyllische omgevingen. Op een dag arriveerden er buitenstaanders in het dorp, aangetrokken door de schoonheid en sereniteit die het te bieden had. Wat begon als een langzaam en onschuldig binnendringen, groeide al snel uit tot een golf van verandering. Nieuwe gebouwen, nieuwe winkels schoten uit de grond als moderne monumenten van vooruitgang, terwijl de oorspronkelijke charme van het dorp langzaam vervaagde.

De oorspronkelijke bewoners keken met gemengde gevoelens toe terwijl hun geliefde Ermelo transformeerde. Sommigen verwelkomden de veranderingen als een teken van groei en ontwikkeling, terwijl anderen zich verzetten tegen het verlies van hun vertrouwde omgeving. De eens zo hechte gemeenschap begon barsten te vertonen, verdeeld tussen hen die vast wilden houden aan het verleden en hen die nieuwsgierig waren naar de toekomst.

Te midden van de spanningen probeert een groep bewoners een manier te vinden om de balans te herstellen tussen het behouden van hun erfgoed en het omarmen van de verandering. Ze komen bijeen in oude huizen met krakende vloeren en verhalen die fluisteren door de muren. Samen brainstormen ze over manieren om de moderne invloeden te integreren zonder de ziel van het dorp te verliezen.

Langzaam maar zeker beginnen deze bewoners te beseffen dat de kern van hun dorp niet enkel in de fysieke structuren zit, maar ook in de relaties en verbindingen die ze delen. Ze organiseren weer gemeenschapsactiviteiten om de oude tradities nieuw leven in te blazen, om zo de banden te herstellen die verloren dreigden te gaan in de draaikolk van verandering.

Terwijl het dorp evolueert, ontdekken de bewoners uiteindelijk dat er schoonheid kan schuilen in zowel behoud als vernieuwing. Het dorp begint langzaam een nieuwe identiteit te vormen, waarin het verleden wordt geëerd en de toekomst met open armen wordt ontvangen. De balans tussen oud en nieuw wordt een bron van trots, en het dorp wordt een levend testament van de veerkracht van een gemeenschap die zich aanpast aan de stromen van de tijd.

Bij de ondergaande zon boven Ermelo weerspiegelt de herinnering de prachtige reis van een dorp en zijn bewoners. Door de uitdagingen van verandering en behoud te omarmen, hebben ze een verhaal geschreven dat generaties lang zal worden doorgegeven. Want hoewel Ermelo niet meer hetzelfde is als vroeger, is het nog steeds doordrenkt van de ziel en de herinneringen van degenen die er hun thuis van hebben gemaakt.

Waar zijn de zeeën van tijd gebleven die ik altijd dacht te hebben? Het relaxte gevoel van weten dat morgen weer een nieuwe dag is, zelfs als iets niet helemaal klaar is. Het lijkt erop dat naarmate we ouder worden, deze gedachten steeds vaker door ons hoofd spoken. De tijd glipt door onze vingers, en de zorgeloosheid van vroeger maakt plaats voor een gevoel van urgentie en het besef dat morgen niet zo vanzelfsprekend is.

In onze jeugd leek de tijd soms eindeloos. De dagen strekten zich voor ons uit als een open zee, en we hadden het gevoel dat er genoeg tijd was om al onze dromen en doelen te verwezenlijken. We stelden dingen soms uit, in de veronderstelling dat er altijd nog een andere dag is om ze te bereiken. We namen dingen voor lief en koesterde niet altijd de waarde van tijd.

Maar naarmate we ouder worden, realiseren we ons dat tijd kostbaarder is dan we ons ooit konden voorstellen. De dagen lijken sneller te gaan, en we vragen ons af waar al die uren en minuten naartoe zijn gevlogen. We worden ons bewust van onze eindigheid en beseffen dat er misschien geen ‘morgen’ meer is om dingen uit te stellen.

Het besef van onze vergankelijkheid brengt een verandering teweeg in ons denken en handelen. We voelen de drang om alles uit het leven te halen, om elk moment te koesteren en te benutten. We proberen de kostbare tijd die we hebben, goed te besteden aan dingen die er echt toe doen, aan geliefden, aan onze passies en aan het creëren van herinneringen.

Het is ook mogelijk dat we soms geconfronteerd worden met momenten waarop we ons afvragen of we genoeg hebben gedaan, of we onze tijd wel juist hebben besteed. Het kan soms een gevoel van spijt met zich meebrengen, een verlangen om bepaalde keuzes in het verleden te herzien of kostbare kansen te grijpen die voorbij zijn.

Maar laten we niet vergeten dat het nooit te laat is om te beginnen met het omarmen van het heden en het waarderen van de tijd die we nog hebben. Het is nooit te laat om onze passies te volgen, onze dromen na te jagen en te genieten van de kleine geluksmomenten die het leven te bieden heeft.

Laten we ook niet vergeten om te genieten van het proces, om te leren van onze ervaringen, zowel positief als negatief, en om te groeien als mens. Tijd is misschien kostbaar, maar het is ook een bron van kennis en wijsheid die we met ons meedragen naarmate we ouder worden.

Dus laten we vandaag, nu we nog in het heden zijn, bewust stilstaan bij de waarde van tijd. Laten we onze tijd gebruiken om te koesteren wat echt belangrijk is, om lief te hebben en liefde te ontvangen, om te creëren en te inspireren. Laten we leren van het verleden en hoopvol uitkijken naar de toekomst, wetende dat we vandaag de mogelijkheid hebben om het verschil te maken. Laten we de zeeën van tijd die we hebben met open armen omarmen en er het beste van maken. Want uiteindelijk is het de manier waarop we onze tijd invullen die bepaalt hoe we ons leven hebben geleefd.

De zon kwam langzaam op en wierp een gouden gloed over het strand. Ze glimlachten naar elkaar, want dit was precies waar ze naar uitgekeken hadden: een ontspannen vakantie aan zee, weg van de dagelijkse drukte.

Ze lagen samen op hun strandbedjes, terwijl de telefoon aan de oplader lag en de computer thuis was gebleven. Dit betekende dat ze even helemaal los waren van de digitale wereld en zich volledig konden overgeven aan de rust en schoonheid van de natuur om hen heen.

Het geluid van de golven en het gekrijs van de meeuwen zorgden voor een kalmerende symfonie. Janet sloot haar ogen en liet het zachte, warme zand tussen haar tenen glijden. Willem stond op en rende als een enthousiast kind richting de zee voor een verfrissende duik. Hij dook in de golven en voelde de vrijheid van het water om hem heen. Janet glimlachte terwijl ze naar hem keek, blij dat ze deze speciale momenten samen deelden.

Na zijn duik kwam Willem terug, en samen nestelden ze zich op hun strandbed. Ze genoten van de rustige ochtend, zich realiserend dat ze beiden echte #oceanlovers waren. De zee had altijd een magische aantrekkingskracht op hen gehad, en ze voelden zich thuis en volkomen gelukkig wanneer ze aan de kust waren.

Willem schonk twee heerlijke cappuccino’s in. Terwijl ze van hun koffie genoten, keken ze uit over de uitgestrekte zee. De golven rolden zachtjes over het strand en lieten schuimsporen achter. De zilte zeelucht vulde hun longen en vulde hen met een gevoel van vrijheid.

Na een tijdje begon Willem te dagdromen, zijn blik gefixeerd op de dansende golven. Hij voelde zich geïnspireerd en vroeg aan Janet: “Zou het niet geweldig zijn om hier een paar weken te blijven en een boek te schrijven? Over onze liefde voor de zee en de natuur?”

Janet knikte enthousiast. “Ja, dat zou een droom zijn die uitkomt! Laten we het serieus overwegen. Een retraite aan zee, omringd door onze favoriete elementen, zou fantastisch zijn.”

En zo begonnen Janet en Willem te plannen. Ze besloten om later dat jaar terug te keren naar deze magische plek, niet alleen voor een korte vakantie, maar voor een langere periode van inspiratie en creatie.

Terwijl de dag vorderde, genoten ze nog van vele mooie momenten aan zee. Ze wandelden hand in hand langs de waterlijn, verzamelden schelpen als herinneringen, en maakten plannen voor hun toekomstige retraite.

En wanneer de zon uiteindelijk onderging aan de horizon, voelden Janet en Willem een diepe dankbaarheid. Ze wisten dat deze vakantie aan zee hun liefde voor de oceaan alleen maar had versterkt en dat hun band als #oceanlovers sterker was dan ooit tevoren.

Verdrietige Schaduwen: Een Strijd Tegen Pesten!

In een klein dorpje woonde een jongen, die Anton werd genoemd. Hij stond bekend om zijn levendige verbeelding en zijn gave om verhalen tot leven te brengen met zijn woorden. Op een dag gebeurde er iets wat zijn wereld op zijn kop zette.

Het begon allemaal toen Anton een mysterieuze brief ontving. Het was een anonieme boodschap die beweerde dat zijn leven in gevaar was. Hij was geschrokken en voelde een angst die hij nog nooit eerder had gevoeld. Hij begon overal schaduwen te zien en voelde zich voortdurend bekeken.

Terwijl de dagen voorbijgingen, nam de angst bij Anton toe. Hij begon in zichzelf te praten en voelde zich gevangen in een wereld vol dreiging. Hij kon zijn vrienden niet vertrouwen en durfde niet eens naar school te gaan. Zijn leven leek te zijn veranderd in een eindeloze nachtmerrie.

Op een avond, terwijl hij alleen in zijn kamer was, barstte Anton in tranen uit. Hij huilde zo intens dat zijn lichaam schokte, maar er kwamen geen tranen. Zijn verdriet was zo diep geworteld dat het zijn fysieke vermogen om te huilen oversteeg. Hij voelde zich eenzaam en kwetsbaar, omringd door een onzichtbaar kwaad.

Op dat moment kwam zijn beste vriendin, Lisa, de kamer binnen. Lisa zag de pijn en angst in de ogen van Anton en wist dat ze iets moest doen. Ze ging naast Anton zitten en sloeg haar armen om hem heen. “Het spijt me zo dat je je zo voelt,” fluisterde Lisa zachtjes. “Maar ik ben hier voor je, en ik geloof in je.”

Anton keek op en zag de oprechtheid in de ogen van Lisa. Hij voelde zich veilig en begrepen. Langzaam maar zeker begonnen zijn tranen te stromen, bevrijdend en helend. Het was alsof het verdriet dat hem zo lang had overweldigd, eindelijk een weg naar buiten vond.

In de dagen die volgden, begonnen Anton en Lisa samen de waarheid te achterhalen achter de mysterieuze dreiging. Ze ontdekten dat de brief een pesterij was, bedacht door iemand die jaloers was op Anton ‘s vermogen om verhalen te vertellen. Het was een wreed spel dat was ontworpen om hem te breken.

Met de waarheid aan hun zijde, besloten Anton en Lisa om het hoofd te bieden aan de pester en hun vriendschap te versterken. Ze lieten de angst achter zich en begonnen een campagne van positiviteit en creativiteit. Anton schreef een verhaal dat haar eigen moed en veerkracht weerspiegelde, en Lisa hielp haar om het te delen met de wereld.

Langzaam maar zeker begon het dorp te begrijpen wat Anton had doorgemaakt en hoezeer hij was gegroeid door zijn ervaringen. Hij kreeg steun en aanmoediging van de mensen om hem heen, en zijn verhalen raakten de harten van velen. Anton besefte dat hij sterker was dan hij ooit had gedacht en dat hij altijd zijn eigen stem kon laten horen.

Want in het gezicht van grote angst en dreiging vond Anton de kracht om door te gaan. Hij leerde dat tranen geen teken van zwakte waren, maar een symbool van zijn innerlijke kracht. En met zijn  woorden en de steun van zijn vrienden, zou hij blijven schrijven en een licht verspreiden dat de duisternis zou verdrijven.

Een leraar schreef het volgende op het bord:

1×9 = 9, 2×9 = 18, 3×9 = 27, 4×9 = 36, 5×9 = 45, 6×9 = 54, 7×9 = 63, 8×9 = 72, 9×9 = 81, 10×9 = 91

Eerst giechelde er een paar en daarna lachten veel studenten omdat de leraar zich kennelijk had verrekend. 10×9 = 91?

De leraar wachtte tot iedereen weer stil was. Vervolgens zei hij: “Ik heb deze fout met opzet gemaakt om iets te demonstreren. Ik heb 9 problemen correct opgelost en slechts 1 fout gemaakt. In plaats van me te feliciteren met het correct oplossen van 9 van de 10 problemen, lacht u om mijn fout. En hier heeft u duidelijk laten zien hoe ons systeem werkt. En dat is heel triest, maar helaas waar.

We leven een cultuur van fouten die ertoe leidt dat mensen gewond raken en soms zelfs vernederd worden omdat ze fout zijn. We moeten leren mensen te prijzen voor hun successen en ook om ze te waarderen voor hun kleine fouten. Geloof me, de meeste mensen doen veel meer goed dan fout, en toch worden ze beoordeeld op de weinige fouten die ze maken. Ik wil voorstellen dat het goed is om meer te prijzen en minder te bekritiseren, omdat dat resulteert in zoveel meer, meer genegenheid, meer samenwerking en minder negatieve zintuigen.

In de hoop dat de les die je zojuist hebt geleerd veel belangrijker was dan het resultaat van 10×9. #leiderschap

Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.

Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.

Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.

Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.

Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn.

We zouden nooit kunnen vliegen.