Ponjo

René van der Gijp

René van der Gijp is fantastisch, passie voor voetbal en humoristisch.

René van der Gijp vind ik zo ongewoon grappig! Die hoeft alleen maar te ademen en ik moet al lachen!

Zomaar enkele zinnen opgepikt tijdens VIOranje:
Over Ronaldo en zijn bankafschriften, en dat hij zei: “ik kan toch wel iets, hebben jullie die?”
“Anelka heeft van een paar weken bankafschriften liggen, is die heel die Domenech vergeten.”
“Die Spanjaarden kunnen 9 of 10 goals maken gewoon voor de gezelligheid ”
”Donder toch op man, die kunnen er toch helemaal niets van!”
“Ken mij ’t verrotstralen”

En dan over Gullit: “Ik sliep bij Gullit op de kamer en die wandelde s’nachts op voetbalschoenen door de hotelkamer, en ik deed net of ik sliep. Nooit verteld.” En over zijn grootste probleem, “mijn grootste probleem is wie het raam dicht doet, daar denk ik dan even over na en doe ik het zelf. Geniaal toch!”

René van der Gijp haalt het einde van het WK niet hoor, die stort gewoon in, ergens tijdens het toernooi. Vermoeidheid slaat toe, steeds meer bier, party all night. Dat instorten zal dan ook met de nodige humor gepaard gaan. Waarschijnlijk met één van zijn eigen uitspraken: “Lagáán joh, lagáán. Wamoejedrmee?”

Een kerel met humor, René van der Gijp. Ik houd er van.

Zomaar ineens een e-mail van Petra, “Willem, wil jij een bijdrage leveren in de vorm van een A4-tje met daarop een anekdote, vriendelijk berichtje, andere herinnering of gewoon een felicitatie/kaart.” Dit omdat Jan Roelofsen 25 jaar in dienst is van ziekenhuis St. Jansdal.

Bij de meeste bedrijven wordt aan iemand die 25 jaar in dienst is een feest aangeboden, waar de loftuitingen niet van de lucht zijn. Op zo’n feest – meestal gepaard gaande met een warm of koud buffet en rijkelijk vloeiende (alcoholische) versnaperingen- wordt de jubilaris uitvoerig in het zonnetje gezet en ontvangt hij een kostbaar kado als blijk van waardering.

En mijn collega Jan, Jan moet het doen met een A4-tje van Willem. En het is zelfs zo triest dat Willem niet, zo maar 1,2,3, weet wat hij op dit blanco A4-tje moet schrijven. Daar moet door Willem terdege over nagedacht worden. Zogezegd een ei over worden gelegd.

Ik kan hier natuurlijk de standaard dingen neerpennen zoals dat normaal gebruikelijk is bij een jubileum. Zoals: Mijn collega Jan is al 25 jaar een zeer gewaardeerd collega. Mijn collega Jan is: scherp, scherpzinnig, snugger, bedachtzaam, bijdehand, intelligent, ontwikkeld, pienter, rap, scherpziend en verstandig. Jan is daarnaast ook slim, humoristisch, gevat, en een voortrekker. Jan weet de vinger op de zere plek te leggen, dat doet soms wel pijn, maar je weet dan wel waar het zweert. Jan is voor het St. Jansdal van grote toegevoegde waarde.

Maar Jan kent de clichés, en clichés laat Jan links liggen. Dan is “iets links laten liggen”  wel weer een cliché maar u begrijpt wel, wat Willem daar mee wil zeggen. Jan heeft aan clichés een hekel, punt.

Het behalen van dit jubeljaar, deze mijlpaal is toch zeker een grootse prestatie en niet voor iedereen weggelegd. Een kwart eeuw St. Jansdal met pieken en dalen, maar met alle reden om bij het bereiken van deze mijlpaal met tevredenheid terug te blikken, maar ook om met vertrouwen vooruit te zien. En dan past zeker een felicitatie.

En Willem, Willem was er bij de afgelopen 10 jaar…en dat was prima! Gefeliciteerd met deze geweldige mijlpaal!

Vijftien euro voor een ommetje of begeleiding bij een bezoekje aan de kapper in het dorp. Een bijdrage van 21 euro voor een uitgebreide douchebeurt of 42 euro om begeleid te kunnen zwemmen.
Dat is de rekening die bewoners van tien verzorgingshuizen in het noorden van het land voortaan gepresenteerd krijgen als ze eens iets extra’s willen. De stichting Zinn met verzorgingshuizen in Groningen, Haren en Hoogezand heeft een tariefkaart opgesteld voor activiteiten die buiten de basiszorg vallen.

Volgens directeur Wil Koopmans van de stichting Zinn is het vragen van geld voor dit soort ’extraatjes’ onontkoombaar. De zorgwet vergoedt slechts een beperkt aantal uren verzorging per cliënt, afhankelijk van de zwaarte van de aandoening. „Die hele gezellige dingen zitten daar niet meer in. Mensen denken dat de overheid altijd alles betaalt als je in een verzorgingstehuis komt, maar dat is niet zo. Het is moeilijk uit te leggen, maar de zorg wordt schraler.”

Het is tegenwoordig te triest voor woorden. De burger die geen geld heeft zal ondervinden dat er geen adequate zorg zal zijn als er geen inkomsten tegenover staan. Ik heb het idee dat het alleen nog maar erger wordt. Banken worden voor miljarden gered, bestuurders ontvangen riante salarissen en bonussen, de graaicultuur viert hoogtij, wachtgelden lopen, wat mij betreft, flink uit de hand en er worden miljarden verbrast door slechte projecten bij de overheid.

Je zou haast denken doe mij, als het zover is, maar een spuitje dat is in ieder geval waardiger dan de verzorging van de zorgbehoeftige medelander in Nederland.

Het is zo ver. Het wereldkampioenschap voetbal kan beginnen.

De mensen zijn er klaar voor:
De straten zijn oranje, de oranje vlaggetjes wapperen in de wind.
De huizen zijn oranje,
Mensen zijn oranje gekleurd,
Wc papier is oranje,
De chips, de kaas en de limonades zijn oranje,
Een enkeling heeft zijn auto oranje gespoten. 

Overal waar je kijkt en alles wat je ziet is oranje en ik erger me er groen en geel aan. Nee niet aan de voetballiefde maar aan het feit dat dit de mensen zijn die altijd weer een reden tot klagen vinden.
Dus hoop ik dat we wel de finale halen want anders krijg ik weer maanden te horen dat Bertje het fout zag, Cruijff wel hulp had moeten bieden en dat lamlendige zooitje veel te goed betaalde voetballers lamlullen zijn.

Lieve mensen het is een sport voor het vermaak, dus ik zou zeggen vermaak, juich als het kan en wees vooral een oranjevriend zodat dit land, juist nu, positief wordt gezien door andere landen.