Ponjo

Vijftien euro voor een ommetje of begeleiding bij een bezoekje aan de kapper in het dorp. Een bijdrage van 21 euro voor een uitgebreide douchebeurt of 42 euro om begeleid te kunnen zwemmen.
Dat is de rekening die bewoners van tien verzorgingshuizen in het noorden van het land voortaan gepresenteerd krijgen als ze eens iets extra’s willen. De stichting Zinn met verzorgingshuizen in Groningen, Haren en Hoogezand heeft een tariefkaart opgesteld voor activiteiten die buiten de basiszorg vallen.

Volgens directeur Wil Koopmans van de stichting Zinn is het vragen van geld voor dit soort ’extraatjes’ onontkoombaar. De zorgwet vergoedt slechts een beperkt aantal uren verzorging per cliënt, afhankelijk van de zwaarte van de aandoening. „Die hele gezellige dingen zitten daar niet meer in. Mensen denken dat de overheid altijd alles betaalt als je in een verzorgingstehuis komt, maar dat is niet zo. Het is moeilijk uit te leggen, maar de zorg wordt schraler.”

Het is tegenwoordig te triest voor woorden. De burger die geen geld heeft zal ondervinden dat er geen adequate zorg zal zijn als er geen inkomsten tegenover staan. Ik heb het idee dat het alleen nog maar erger wordt. Banken worden voor miljarden gered, bestuurders ontvangen riante salarissen en bonussen, de graaicultuur viert hoogtij, wachtgelden lopen, wat mij betreft, flink uit de hand en er worden miljarden verbrast door slechte projecten bij de overheid.

Je zou haast denken doe mij, als het zover is, maar een spuitje dat is in ieder geval waardiger dan de verzorging van de zorgbehoeftige medelander in Nederland.