Ponjo

Ik zit met een kop koffie in m’n hand naar buiten te staren. Regen tikt op het raam, de vogels lijken zich nog even om te draaien, en m’n agenda?

Die raakt verdacht leeg. Steeds minder vergaderingen. Geen mailtjes meer die dringend zijn. En het bekende “even sparren om 11:00” is ook al een tijdje verdwenen. En dan begint het langzaam te dagen: nog een paar weken, en dan is het zover. Pensioen.

Het komt niet als een schok, hoor. De voortekenen waren er al even. Collega’s die ineens zachter praten, alsof je breekbaar bent. HR die je uitnodigt voor een “voorbereidend pensioengesprek” met de toon van iemand die voorzichtig een oude vaas oppakt. Vrienden die appen met dingen als: “Geniet ervan, ouwe!” – en je weet dat ze het goed bedoelen, maar je voelt je er nog net geen archeologische vondst door.

En toch… het voelt niet als een einde. Eerder als een overgang. Alsof ik op het punt sta ergens binnen te stappen waar ik nog nooit ben geweest. Geen klok die me voortjaagt. Geen routine meer die m’n dagen in vakjes duwt. In plaats daarvan: Ruimte. Tijd. Adem.

De gedachte alleen al dat ik straks een hele dag mag verspillen zonder dat daar een schuldgevoel aan hangt… dat voelt bijna revolutionair. Ik begin nu al te oefenen: ’s ochtends wat langer blijven liggen. Eindelijk een keer m’n koffie opdrinken zonder afgeleid te worden door een pingeltje of een pop-up.

Natuurlijk, ook fit blijven blijft belangrijk. Ik wil nog kunnen reizen, fietsen, rommelen in de tuin, verdwalen in steden waar ik de taal niet spreek. Er is nog zoveel wat ik niet gedaan heb, niet omdat ik geen tijd had, maar omdat ik die tijd altijd ergens anders aan gaf.

En wat ik nu al merk – nog voordat het écht begonnen is – is hoe makkelijk het eigenlijk is om nieuwe mensen te leren kennen. Gewoon via een clubje, een vakantie, een wandeling waar je met een onbekende aan de praat raakt. Je hoeft er alleen maar een beetje voor open te staan.

Vrienden maken stopt niet op je vijftigste. Of zestigste. Of ooit, eigenlijk.

Dus ja: Prepare for impact.

Niet omdat ik crash. Maar omdat ik nu aankom in een leven waarin de regels wat meer meebuigen.. Geen bucketlist, geen grootse plannen – gewoon leven. Spontaan. Soms rommelig, soms briljant. Maar vooral: op mijn manier.

Willem, bijna met pensioen? Ja. En het voelt als het begin van iets waar ik stiekem al jaren naar uitkijk. Maar dan zonder draaiboek. En misschien is dat wel precies de bedoeling.