Ponjo

In een wereld waar sarcasme een superkracht is zou ik zonder twijfel een van de machtigste personen zijn. Ik bedoel, wie houdt er nu niet van het constante raden of ik serieus ben of niet?” Mijn gave om op elk moment een sarcastische opmerking te maken, zelfs in de meest serieuze situaties, is zowel mijn lust als mijn leven.

Van jongs af aan merkte ik al dat ik een bijzondere gave had. Terwijl andere kinderen hun eerste woorden spraken, vroeg ik me af waarom mensen niet gewoon zeiden wat ze bedoelden. “Natuurlijk, laten we allemaal heel serieus zijn en nooit een geintje maken,” mompelde ik sarcastisch terwijl ik met mijn speelgoed speelde.

Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat mijn gave niet altijd even goed werd ontvangen. Leraren keken me verbaasd aan wanneer ik hun opdrachten op een sarcastische manier beantwoordde. Medeleerlingen konden vaak niet beslissen of ik serieus was of niet, wat leidde tot nog meer hilariteit voor mij. Maar ach, wie houdt er niet van een beetje verwarring in het leven?

Toen ik eindelijk de volwassenheid bereikte, ontdekte ik dat mijn superkracht ook zijn voordelen had. Sollicitatiegesprekken waren een eitje. “Nou, ik ben echt een genie als het op hard werken aankomt,” of “Mijn grootste zwakte? Tja, ik ben gewoon te briljant en efficiënt, waardoor mijn collega’s zich een beetje inferieur voelen. Maar maak je geen zorgen, ik doe mijn best om wat langzamer te zijn.” zei ik met een knipoog naar de verbouwereerde werkgever. Natuurlijk kreeg ik de baan.

Mijn liefdesleven was echter een ander verhaal. Mensen zeiden altijd dat eerlijkheid belangrijk was in een relatie, maar eerlijkheid zonder een vleugje sarcasme is saai. “Oh schat, ik vind het geweldig hoe je altijd mijn berichten negeert. Het houdt de spanning erin, toch?” Het kostte me een paar gebroken harten om iemand te vinden die mijn humor begreep en zelfs waardeerde.

Op een dag ontdekte ik echter dat er een duistere kracht op de loer lag, een die mijn sarcasme kon overtreffen. Ironie, mijn aartsvijand, dook op uit de schaduwen en probeerde mijn macht te ondermijnen. “Ironie is de taal van de wijzen, een subtiele manier om de dwaasheid van de wereld te ontmaskeren.” Onze verbale gevechten waren episch en werden legendarisch in de geschiedenis van sarcasme.

Uiteindelijk besefte ik dat sarcasme misschien wel mijn lust en leven was, maar dat er ruimte was voor anderen om hun eigen humor te uiten. Ironie en ik sloten een wapenstilstand en gingen samenwerken om de wereld een lachrijke plek te maken.

Lang nadat de clichés vergeten waren, leefden we voort in een wereld van subtiele spot en grinnikten we ons een weg naar zoals we zelf zeggen: “een happily ever after” dat we met een knipoog beleefden. Want uiteindelijk draait het leven om lachen, zelfs als het met een knipoog is.

In het hart van een rustig en vredig dorp, waar de zon altijd leek te glimlachen en de bomen fluisterden als oude vrienden, begint mijn verhaal. De geur van versgebakken brood zweefde door de straten, terwijl de bewoners elkaar begroetten met een warme glimlach en oprechte interesse in elkaars welzijn. Dit was een plek waar iedereen zich thuis voelde, waar herinneringen werden gedeeld en de tijd leek stil te staan.

Maar verandering is onvermijdelijk, zelfs in de meest idyllische omgevingen. Op een dag arriveerden er buitenstaanders in het dorp, aangetrokken door de schoonheid en sereniteit die het te bieden had. Wat begon als een langzaam en onschuldig binnendringen, groeide al snel uit tot een golf van verandering. Nieuwe gebouwen, nieuwe winkels schoten uit de grond als moderne monumenten van vooruitgang, terwijl de oorspronkelijke charme van het dorp langzaam vervaagde.

De oorspronkelijke bewoners keken met gemengde gevoelens toe terwijl hun geliefde Ermelo transformeerde. Sommigen verwelkomden de veranderingen als een teken van groei en ontwikkeling, terwijl anderen zich verzetten tegen het verlies van hun vertrouwde omgeving. De eens zo hechte gemeenschap begon barsten te vertonen, verdeeld tussen hen die vast wilden houden aan het verleden en hen die nieuwsgierig waren naar de toekomst.

Te midden van de spanningen probeert een groep bewoners een manier te vinden om de balans te herstellen tussen het behouden van hun erfgoed en het omarmen van de verandering. Ze komen bijeen in oude huizen met krakende vloeren en verhalen die fluisteren door de muren. Samen brainstormen ze over manieren om de moderne invloeden te integreren zonder de ziel van het dorp te verliezen.

Langzaam maar zeker beginnen deze bewoners te beseffen dat de kern van hun dorp niet enkel in de fysieke structuren zit, maar ook in de relaties en verbindingen die ze delen. Ze organiseren weer gemeenschapsactiviteiten om de oude tradities nieuw leven in te blazen, om zo de banden te herstellen die verloren dreigden te gaan in de draaikolk van verandering.

Terwijl het dorp evolueert, ontdekken de bewoners uiteindelijk dat er schoonheid kan schuilen in zowel behoud als vernieuwing. Het dorp begint langzaam een nieuwe identiteit te vormen, waarin het verleden wordt geëerd en de toekomst met open armen wordt ontvangen. De balans tussen oud en nieuw wordt een bron van trots, en het dorp wordt een levend testament van de veerkracht van een gemeenschap die zich aanpast aan de stromen van de tijd.

Bij de ondergaande zon boven Ermelo weerspiegelt de herinnering de prachtige reis van een dorp en zijn bewoners. Door de uitdagingen van verandering en behoud te omarmen, hebben ze een verhaal geschreven dat generaties lang zal worden doorgegeven. Want hoewel Ermelo niet meer hetzelfde is als vroeger, is het nog steeds doordrenkt van de ziel en de herinneringen van degenen die er hun thuis van hebben gemaakt.

Het begint al in de vroege ochtend, wanneer Willem opstaat en zichzelf recht in de spiegel aankijkt. “Goedemorgen, spiegelbeeld! Ja, met die nieuwe pyjama zie je er inderdaad uit als een ontsnapte gevangene uit een regenbooggevangenis,” mompelt hij in zich zelf met een knipoog. Zelfspot is zijn superkracht – hij lacht om zichzelf, terwijl anderen worstelen met hun ego’s.

Terwijl hij zijn dag voortzet, komt hij in aanraking met de gebruikelijke kudde sociale leugentjes. “Nee, hoor, ik ben totaal niet beledigd door je opmerking over mijn kapsel. Ik zag er gewoon uit als een weggelopen schaap op een “bad hair day,” geeft hij lachend toe. Het is verbazingwekkend hoe het toegeven van eigenaardigheden en fouten anderen geruststelt en laat lachen – het is een als waarheid vertellende tovertruc.

Wanneer hij de nieuwsberichten bekijkt, rollen de politieke en mediawonderen voorbij. “Ach, kijk eens aan, weer een politicus die belooft dat hij de beloftes zal houden. Hoe verfrissend!” spot hij, wetende dat de waarheid zich vaak verbergt achter holle frasen en verkiezingsretoriek. Sarcasme is zijn schild tegen het ongebreidelde optimisme van de wereld.

In relaties ga ik ook altijd voor de volle honderd procent. “Schat, ik hou van je, zelfs als je snurkt als een kettingzaag die vastzit in een stuk verroest metaal,” fluistert hij met een grijns. De waarheid kan soms schuren, maar als het met een gezonde dosis liefde wordt gebracht, kan het zelfs een glimlach tevoorschijn toveren.

Wanneer hij ’s avonds zijn dag overdenkt, kan hij niet anders dan glimlachen. Zijn pad van waarheid en humor is misschien bezaaid met ongemakkelijke momenten en opgetrokken wenkbrauwen, maar het is ook een pad dat leidt tot echte connecties, oprechte lachbuien en een bevrijdende eerlijkheid.

Dus, in een wereld waarin dubbelzinnigheid heerst en halve waarheden de norm zijn, staat onze Willem als een baken van oprechtheid, gewapend met humor en sarcasme. Ik wil jullie dan ook laten zien dat de waarheid vertellen niet alleen een daad van moed is, maar ook een bron van licht en vermaak kan zijn.

Kortom laten we allemaal een beetje meer als Willem worden – eerlijk, brutaal en met een knipoog naar de grillen van het leven.

Mijn zusje was altijd omgeven door een mysterieuze lucht van ondeugendheid en grappenmakerij. Iedereen kende haar vanwege haar scherpe geest en sarcastische opmerkingen. Maar er ging ook een gerucht rond dat mijn zusje een duister geheim met zich meedroeg: ze had een strafblad!

Op een zonnige ochtend, toen de stad ontwaakte met het getjilp van vogels, sloop mijn zusje door de smalle straatjes met een grote glimlach op haar gezicht. Ze was op weg voor een rondje in het park met de hond, waar ze vaak haar slachtoffers voor de gek hield met haar geniale grapjes. Maar deze keer was er iets anders in de lucht. Het gerucht over haar strafblad had zich verspreid als een lopend vuurtje, en nieuwsgierige blikken volgden haar overal waar ze ging.

Bij het park aangekomen, was ze verrast door de stilte om haar heen. Haar vrienden waren al snel bij haar, en al snel vroegen ze met een speelse blik in hun ogen: Hoi, we horen dat je een strafblad hebt! Vertel ons alles!”

Mijn zusje leunde achterover en deed alsof ze diep nadacht. “Oh ja, dat klopt,” zei ze met een knipoog. “Ik was de dader achter de grote snoepoverval, Ik stal alle chocoladerepen van de lokale supermarkt!”

Haar vrienden barstten in lachen uit, en sommigen zetten grote ogen op. “Je meent het niet! Waarom zou je dat in hemelsnaam doen?” “Ik kon de verleiding gewoon niet weerstaan,” zei mijn zusje met een grijns. “Die chocoladerepen roepen mijn naam altijd als ik voorbijloop, dus ik dacht: waarom niet?”

Haar vrienden proestten het uit van het lachen. Het was duidelijk dat mijn zusje haar verhaal met een flinke dosis humor had gekruid.

Maar wat haar vrienden niet wisten, was dat mijn zusje in werkelijkheid nooit een echte misdaad had begaan. Haar zogenaamde strafblad was eigenlijk het gevolg van een stoeipartijtje “gone wrong”. Ze had ooit een klasgenoot voor de gek gehouden door te doen alsof ze een detective was die hem in de gaten hield omdat hij niet goed voor zijn hond zorgde. De arme jongen, die nu jurist was geworden en toevallig ook nog in dezelfde stad woont had het stoeipartijtje zeer serieus opgevat en had alsnog een klacht ingediend!

Mijn zusje vond het geweldig dat haar mysterieuze imago nu nog levendiger was geworden door het gerucht over haar strafblad. Ze genoot ervan om de mensen te laten lachen en dat de mensen zich begonnen af te vragen wat voor streken ze nog meer had uitgehaald.

En zo leeft mijn zusje voort in de herinnering van velen, die nog lang blijven glimlachen om de eigenaardige, grappige en licht ondeugende zus. Want soms is een vleugje humor, zelfs als het sarcastisch is, precies wat een stad nodig heeft om het leven een beetje aangenamer te maken.

Waar zijn de zeeën van tijd gebleven die ik altijd dacht te hebben? Het relaxte gevoel van weten dat morgen weer een nieuwe dag is, zelfs als iets niet helemaal klaar is. Het lijkt erop dat naarmate we ouder worden, deze gedachten steeds vaker door ons hoofd spoken. De tijd glipt door onze vingers, en de zorgeloosheid van vroeger maakt plaats voor een gevoel van urgentie en het besef dat morgen niet zo vanzelfsprekend is.

In onze jeugd leek de tijd soms eindeloos. De dagen strekten zich voor ons uit als een open zee, en we hadden het gevoel dat er genoeg tijd was om al onze dromen en doelen te verwezenlijken. We stelden dingen soms uit, in de veronderstelling dat er altijd nog een andere dag is om ze te bereiken. We namen dingen voor lief en koesterde niet altijd de waarde van tijd.

Maar naarmate we ouder worden, realiseren we ons dat tijd kostbaarder is dan we ons ooit konden voorstellen. De dagen lijken sneller te gaan, en we vragen ons af waar al die uren en minuten naartoe zijn gevlogen. We worden ons bewust van onze eindigheid en beseffen dat er misschien geen ‘morgen’ meer is om dingen uit te stellen.

Het besef van onze vergankelijkheid brengt een verandering teweeg in ons denken en handelen. We voelen de drang om alles uit het leven te halen, om elk moment te koesteren en te benutten. We proberen de kostbare tijd die we hebben, goed te besteden aan dingen die er echt toe doen, aan geliefden, aan onze passies en aan het creëren van herinneringen.

Het is ook mogelijk dat we soms geconfronteerd worden met momenten waarop we ons afvragen of we genoeg hebben gedaan, of we onze tijd wel juist hebben besteed. Het kan soms een gevoel van spijt met zich meebrengen, een verlangen om bepaalde keuzes in het verleden te herzien of kostbare kansen te grijpen die voorbij zijn.

Maar laten we niet vergeten dat het nooit te laat is om te beginnen met het omarmen van het heden en het waarderen van de tijd die we nog hebben. Het is nooit te laat om onze passies te volgen, onze dromen na te jagen en te genieten van de kleine geluksmomenten die het leven te bieden heeft.

Laten we ook niet vergeten om te genieten van het proces, om te leren van onze ervaringen, zowel positief als negatief, en om te groeien als mens. Tijd is misschien kostbaar, maar het is ook een bron van kennis en wijsheid die we met ons meedragen naarmate we ouder worden.

Dus laten we vandaag, nu we nog in het heden zijn, bewust stilstaan bij de waarde van tijd. Laten we onze tijd gebruiken om te koesteren wat echt belangrijk is, om lief te hebben en liefde te ontvangen, om te creëren en te inspireren. Laten we leren van het verleden en hoopvol uitkijken naar de toekomst, wetende dat we vandaag de mogelijkheid hebben om het verschil te maken. Laten we de zeeën van tijd die we hebben met open armen omarmen en er het beste van maken. Want uiteindelijk is het de manier waarop we onze tijd invullen die bepaalt hoe we ons leven hebben geleefd.

Het geloof in jezelf is een krachtig instrument dat de deuren opent naar een wereld van onbegrensde mogelijkheden. Het is een innerlijke overtuiging die ons aanzet tot het nemen van uitdagingen, het doorbreken van grenzen en het bereiken van onze doelen. Het idee dat we in staat zijn om onze dromen te verwezenlijken, om obstakels te overwinnen en onze potentieel te benutten, is het fundament van persoonlijke groei en succes. Dit essay onderzoekt waarom het geloof in jezelf zo cruciaal is en hoe het ons in staat stelt om een leven te leiden waarin de mogelijkheden eindeloos zijn.

Het Belang van Zelfvertrouwen
Zelfvertrouwen is de basis van het geloof in jezelf. Het is de diepgewortelde overtuiging dat we competent, waardevol en in staat zijn om onze doelen te bereiken. Zelfvertrouwen stelt ons in staat om met veerkracht om te gaan met tegenslagen en om onze angsten en twijfels te overwinnen. Het biedt een stevige basis voor onze mentale en emotionele gezondheid en vergroot ons vermogen om positieve relaties op te bouwen. Als we in onszelf geloven, stralen we dat uit naar anderen en inspireren we hen om hetzelfde te doen.

Het Overwinnen van Beperkende Overtuigingen
Helaas kunnen beperkende overtuigingen ons geloof in onszelf ondermijnen. Deze negatieve gedachten vertellen ons dat we niet goed genoeg zijn, dat we gedoemd zijn om te falen en dat we niet in staat zijn om onze dromen waar te maken. Het is essentieel om deze destructieve overtuigingen te identificeren en te vervangen door positieve, bekrachtigende gedachten. Door bewust te kiezen voor positieve zelfspraak, kunnen we onze innerlijke dialoog transformeren en ons geloof in onszelf versterken.

Het Aangaan van Uitdagingen
Geloof in jezelf moedigt ons aan om uit onze comfortzone te stappen en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Het zijn juist deze uitdagingen die ons de kans bieden om te groeien, te leren en sterker te worden. Hoewel het eng kan zijn om het onbekende tegemoet te treden, opent het geloof in onszelf de deur naar persoonlijke ontwikkeling en succes. Door te geloven dat we in staat zijn om obstakels te overwinnen, vinden we de moed om door te zetten, zelfs als het moeilijk wordt.

Het Benutten van Kansen
Het geloof in jezelf stelt ons in staat om kansen te herkennen en te benutten. Wanneer we geloven dat we in staat zijn om onze doelen te bereiken, worden we proactief in het zoeken naar mogelijkheden die ons vooruit kunnen helpen. In plaats van af te wachten, nemen we het initiatief en streven we naar groei. Dit opent de deuren naar nieuwe ervaringen, contacten en kansen die anders aan ons voorbij zouden gaan.

Het Inspireren van Anderen
Het geloof in jezelf heeft niet alleen een positieve invloed op ons eigen leven, maar ook op dat van anderen. Wanneer we ons vol vertrouwen en vastberadenheid inzetten voor onze doelen, inspireren we anderen om hetzelfde te doen. Ons voorbeeld moedigt anderen aan om hun eigen potentieel te erkennen en na te streven, wat leidt tot een positieve en ondersteunende gemeenschap van mensen die elkaar aanmoedigen en ondersteunen.

Conclusie
Het geloof in jezelf is de sleutel tot het ontsluiten van eindeloze mogelijkheden in het leven. Het versterkt ons zelfvertrouwen, helpt ons beperkende overtuigingen te overwinnen, spoort ons aan om uitdagingen aan te gaan en stelt ons in staat om kansen te benutten. Door in onszelf te geloven, kunnen we een leven leiden dat gekenmerkt wordt door persoonlijke groei, succes en voldoening. Het geloof in jezelf is een krachtig geschenk dat we onszelf kunnen geven, en het heeft ook een positieve invloed op anderen, waardoor we een gemeenschap van zelfbewuste en gemotiveerde individuen creëren. Dus, laten we het geloof in onszelf koesteren en omarmen, wetende dat met deze innerlijke overtuiging de mogelijkheden inderdaad eindeloos zijn.

In een verre uithoek van het bedrijf waar het daglicht zelden doordringt en de wifi-verbinding nog trager is dan een slak op vakantie, bevindt zich de beruchte ICT-afdeling. Het is een plek waar competentie en logica lijken te zijn verbannen naar een andere dimensie. Hier, temidden van verouderde computers en kluwen aan kabels, probeert een moedig team van ICT-medewerkers wanhopig om het onmogelijke te doen: een fatsoenlijk netwerk en werkende computers onderhouden.

Ontmoet de managers van deze epische mislukkingen. Ze verschijnen als levende manifestaties van surrealistische chaos, met glimlachen die net zo nep zijn als hun begrip van technologie. Hun idee van ‘strategie’ lijkt te bestaan uit het gooien van dartpijltjes op een willekeurig stappenplan dat ze ergens op het internet hebben gevonden.

Zo hebben we de opperste leider van de afdeling, Manager Mafklapper. Met zijn onberispelijk geknoopte stropdas en zijn neus altijd in de lucht, is hij ervan overtuigd dat hij het genie is achter alle technologische vooruitgang. Helaas heeft hij nog steeds moeite om het verschil tussen een muis en een toetsenbord te herkennen.

Dan is er de altijd verstrooide Manager Morsdood, die meer lijkt op een wandelende zombie dan een verantwoordelijke manager. Hij is constant op zoek naar zijn bril, die meestal op zijn hoofd staat, en zijn idee van een ‘back-upplan’ is om de kapotte harde schijven te gebruiken als frisbees voor de lunchpauze.

Last but not least is de zelfbenoemde “Techno Guru” Manager Geen-idee. Met een vocabulaire vol technische termen die hij niet begrijpt, geeft hij steevast instructies die zo vaag zijn dat ze kunnen worden geïnterpreteerd als een handleiding voor het bouwen van een ruimteraket.

Het arme ICT-team probeert wanhopig te voldoen aan de eisen van deze drie musketiers van incompetentie. Ze krijgen te maken met een onophoudelijke stroom van verzoeken die vanuit het niets lijken te verschijnen, met de haastige toevoeging van “het had gisteren al af moeten zijn!” Het concept van realistische deadlines is voor de managers slechts een mythische legende.

Terwijl ze worstelen met verouderde apparatuur en onbegrijpelijke beveiligingsprocedures, slagen de ICT-medewerkers er nog steeds in om het netwerk draaiende te houden. Maar in plaats van lof, ontvangen ze enkel de schijn van waardering van de managers, die hen belonen met een schouderklopje terwijl ze in dezelfde zin klagen over de vermeende traagheid van hun computers.

Ondertussen, terwijl de managers het hele team constant in een draaimolen van absurditeit laten rondtollen, proberen ze wanhopig om de ICT-afdeling “te vernieuwen” door ongeteste software-updates uit te voeren en te investeren in dure, maar volledig nutteloze nieuwe gadgets waarvan niemand weet hoe het werkt.

En zo gaat het leven op de ICT-afdeling voort, in een eindeloze cyclus van chaos en verwarring. Terwijl de managers genieten van hun denkbeeldige successen, blijven de ICT-medewerkers de helden in de schaduw, strijdend tegen technologische monsters die ze niet hebben geschapen, maar wel moeten bestrijden. Maar ach, wie heeft fatsoenlijk werkende computers nodig in een organisatie toch?

De zon kwam langzaam op en wierp een gouden gloed over het strand. Ze glimlachten naar elkaar, want dit was precies waar ze naar uitgekeken hadden: een ontspannen vakantie aan zee, weg van de dagelijkse drukte.

Ze lagen samen op hun strandbedjes, terwijl de telefoon aan de oplader lag en de computer thuis was gebleven. Dit betekende dat ze even helemaal los waren van de digitale wereld en zich volledig konden overgeven aan de rust en schoonheid van de natuur om hen heen.

Het geluid van de golven en het gekrijs van de meeuwen zorgden voor een kalmerende symfonie. Janet sloot haar ogen en liet het zachte, warme zand tussen haar tenen glijden. Willem stond op en rende als een enthousiast kind richting de zee voor een verfrissende duik. Hij dook in de golven en voelde de vrijheid van het water om hem heen. Janet glimlachte terwijl ze naar hem keek, blij dat ze deze speciale momenten samen deelden.

Na zijn duik kwam Willem terug, en samen nestelden ze zich op hun strandbed. Ze genoten van de rustige ochtend, zich realiserend dat ze beiden echte #oceanlovers waren. De zee had altijd een magische aantrekkingskracht op hen gehad, en ze voelden zich thuis en volkomen gelukkig wanneer ze aan de kust waren.

Willem schonk twee heerlijke cappuccino’s in. Terwijl ze van hun koffie genoten, keken ze uit over de uitgestrekte zee. De golven rolden zachtjes over het strand en lieten schuimsporen achter. De zilte zeelucht vulde hun longen en vulde hen met een gevoel van vrijheid.

Na een tijdje begon Willem te dagdromen, zijn blik gefixeerd op de dansende golven. Hij voelde zich geïnspireerd en vroeg aan Janet: “Zou het niet geweldig zijn om hier een paar weken te blijven en een boek te schrijven? Over onze liefde voor de zee en de natuur?”

Janet knikte enthousiast. “Ja, dat zou een droom zijn die uitkomt! Laten we het serieus overwegen. Een retraite aan zee, omringd door onze favoriete elementen, zou fantastisch zijn.”

En zo begonnen Janet en Willem te plannen. Ze besloten om later dat jaar terug te keren naar deze magische plek, niet alleen voor een korte vakantie, maar voor een langere periode van inspiratie en creatie.

Terwijl de dag vorderde, genoten ze nog van vele mooie momenten aan zee. Ze wandelden hand in hand langs de waterlijn, verzamelden schelpen als herinneringen, en maakten plannen voor hun toekomstige retraite.

En wanneer de zon uiteindelijk onderging aan de horizon, voelden Janet en Willem een diepe dankbaarheid. Ze wisten dat deze vakantie aan zee hun liefde voor de oceaan alleen maar had versterkt en dat hun band als #oceanlovers sterker was dan ooit tevoren.

De kracht van “sorry”, “goedemorgen” en complimentjes ligt in hun vermogen om positieve verbindingen te creëren en relaties te versterken. Hoewel elk van deze uitdrukkingen verschillende contexten heeft, delen ze een gemeenschappelijk doel: communicatie met respect en vriendelijkheid.

Het woord “sorry” heeft de kracht om verontschuldiging en empathie over te brengen. Door oprecht spijt te betuigen voor een fout, kan het de emotionele last verminderen die is veroorzaakt door misverstanden, beledigingen of verkeerde acties. Het kan een brug slaan tussen mensen, misverstanden uit de weg ruimen en het pad effenen voor vergeving en verzoening.

“Goedemorgen” is een eenvoudige, alledaagse begroeting die echter een grote impact kan hebben. Door iemand te begroeten met een vriendelijk “goedemorgen”, geef je blijk van erkenning, respect en interesse in de ander. Het opent de deur naar positieve interacties en kan de stemming van zowel de groeter als de ontvanger verbeteren. Een simpele begroeting kan een gevoel van verbondenheid en welzijn bevorderen, vooral in professionele omgevingen of sociale situaties.

Complimentjes zijn krachtige instrumenten om waardering en positiviteit te uiten. Door iemand een welgemeend compliment te geven, erken je hun vaardigheden, prestaties of persoonlijkheid. Dit kan het zelfvertrouwen vergroten, een gevoel van eigenwaarde versterken en de relatie tussen mensen versterken. Complimentjes zijn eenvoudige gebaren, maar ze hebben de potentie om iemands dag op te fleuren en een langdurig positief effect te hebben.

Kortom, de kracht van “sorry”, “goedemorgen” en complimentjes ligt in hun vermogen om respect, empathie, positieve interacties en verbindingen tot stand te brengen. Door deze uitdrukkingen te gebruiken, kunnen we de wereld om ons heen een beetje vriendelijker en warmer maken.

Ik zie soms dingen op Twitter voorbij komen, dat ik altijd moet denken aan de welbekende 3 O’s…. Oh, oh, oh….

Heeft u weleens gehoord van ‘urban knitting’? Nou, ik tot vandaag niet.  Helaas kwam er vanmorgen een eind aan mijn ontwetendheid toen iemand op Twitter me een linkje toestuurde van een stel ‘kunstenaars’ die het te bespottelijk voor woorden vinden dat ze niet actief gesteund worden door de gemeente en / of het bedrijfsleven.

Nou ja, dat is niet helemaal waar. De breiclub in kwestie kan zich namelijk wel degelijk heugen in de aandacht van de gemeente, alleen gaat het ze allemaal niet snel genoeg:

Want de kunstenaars van het Kunstcollectief zijn niet alleen bekend door de Urban Knitting acties. Zij verzorgen workshops en gebruiken kunst & cultuur om de leefbaarheid in de Leidse wijken te verbeteren. Kunstcollectief De Mors brengt verschillende mensen met verschillende achtergronden met elkaar in contact. ‘Veel van onze projecten verzinnen we samen met de bewoners. Zo maken we wijkbeelden, organiseren we beeldhouwworkshops, hebben we het Morsfestival opgericht en hebben we laatst het Open Podia de Mors georganiseerd en niet te vergeten, het Morsmonster voor de Torteltuin gecreëerd. Met al deze initiatieven verzorgen we een unieke rol in de wijk.’

Dat zijn de gevleugelde woorden van Simone van Olst, voorzitter en een van de kunstenaars van het Kunstcollectief. In de binnenkort te verschijnen cultuurnota van de gemeente wordt de club een pand beloofd. Einde verhaal, zou je denken. Welnee! Ziet u, de ‘kunstenaars’ vinden dat men best wat sneller in actie kan komen.

Zoals Van Olst zegt: “Helaas hebben wij nu een nieuw onderkomen nodig, niet volgende maand”.

Vervolgens worden ondernemers met teveel panden en geld dan goed voor ze is gevraagd om contact met deze vrolijke flierefluiters op te nemen.

Indien u niet weet wat urban knitting precies is: het komt er blijkbaar op neer dat een stel werkloze ‘kunstenaars’ een lapje breit, waarna ze dat ophangen aan, zeg, een boom. Of een plant. Of een auto. Of een boot.

En, tja, dat is het dan eigenlijk wel. Dat noemen we dan kunst, en daar vragen we dan subsidie en panden, en weet ik veel wat voor gekkigheid voor. Zo leuk! De wijk wordt er echt kleurrijk van.