Ponjo

Er is iets aan Spanje dat me blijft trekken, zelfs als ik er niet ben. Soms, midden in een drukke dag, dwaalt mijn hoofd ineens af — naar dat land waar de zon altijd net iets warmer lijkt te schijnen.

Ik probeer mezelf wijs te maken dat ik heus wel zonder kan, zonder die zee, dat licht, die sangria. Maar zodra ik eraan denk, voel ik het alweer: de warmte op mijn huid, het geluid van golven ergens ver weg. En dan weet ik het. Het strand roept. Nog even, en ik luister.

Voor mij begint dat gevoel altijd in La Carihuela — dat charmante stukje kust tussen Torremolinos en Benalmádena waar het leven vanzelf een tandje langzamer gaat.

De zee schittert, de vissersbootjes wiegen loom in het water en ergens sist een grill met verse sardientjes. De geur van vis, zee en zonnebrandolie — een combinatie die nergens anders zo goed werkt als hier.

De boulevard daar is geen gewone boulevard. Het is een levend toneel. Overdag vol zonnehoedjes, slippers en gelach van mensen die even alles zijn vergeten.

En ’s avonds… ach, dan verandert alles. De lucht kleurt eerst zachtroze, daarna diep oranje, en de zon verdwijnt langzaam achter de heuvels alsof ze met tegenzin afscheid neemt. Het geroezemoes wordt zachter, de muziek uit de strandtentjes krijgt een zwoel randje en de lichten van de terrasjes fonkelen als kleine beloftes van een lange nacht.

Ik zie het al helemaal voor me: mijn lief naast me, een glas Sangria in de hand, voeten in het zand, en de geur van zee die overal doorheen waait.

We wandelen langzaam, stoppen af en toe om iets te zeggen of gewoon niets te zeggen. Soms luisteren we alleen naar dat geluid van golven dat nooit ophoudt — alsof de zee zelf fluistert: blijf nog even.

En dan “Playa Pilar”. Dat strand waar het zand zo fijn is dat het bijna zijde lijkt. Daar liggen we, allebei half weggezakt in de warmte, zonnebrillen scheef, gedachten los. Geen agenda, geen haast. Alleen de zon, het geluid van de zee, en elkaar.

’s Avonds, als de temperatuur precies goed is en de boulevard langzaam volloopt met mensen die zich laten meevoeren door de avond, voelt alles even tijdloos.

 De obers schuiven stoelen bij voor families die nog wat tapas willen — gamba’s, albóndigas, patatas bravas. Een straatmuzikant speelt zachtjes Bésame Mucho, en ergens ruik je verse churros met kaneel. Iedereen lijkt te glimlachen, zelfs de zee.

Ik kan niet wachten om daar weer te zijn. Om weer te horen hoe de golven klinken als de wereld even stilvalt. Om weer langs het water te lopen en te denken: ja, dit is het leven op z’n best — zout op je lippen, zon op je huid, en nergens anders hoeven zijn dan precies hier.

“Tiktak? Wat is dat nou weer?” vroeg opa terwijl hij zijn leesbril op het puntje van zijn neus schoof.

“TikTok, opa,” zei mijn kleinzoon geduldig. “Het is een app waar je korte filmpjes op zet. Dansjes, grapjes, recepten… van alles.”

Opa snoof. “Vroeger hadden we gewoon televisie. Dat was al verwarrend genoeg.”

Maar die zondagmiddag veranderde alles. Mijn kleinzoon had mij gefilmd terwijl ik, met mijn gebruikelijke moppergezicht, probeerde de nieuwe koffiemachine aan de praat te krijgen. Met uitspraken als “Dat ding heeft meer knoppen dan een ruimteschip” en “In mijn tijd gooiden we er gewoon kokend water op”, was het filmpje goud waard. Mijn kleinzoon zette het – stiekem – op TikTok.

Een dag later had het filmpje meer dan 10.000 views.

“Wat bedoel je met viral?” vroeg ik, terwijl ik mijn telefoon ver van mijn gezicht hield, alsof het ieder moment kon ontploffen.

“Dat betekent dat heel veel mensen je filmpje gezien hebben. Je bent populair, opa!”

“Populair?” Ik kuchte. “Dat was ik in 1978 ook, toen ik eerste werd bij het klaverjastoernooi in het buurthuis.”

Mijn kleinzoon besloot er een serie van te maken: Opa’s Ochtendwijsheid. Iedere zondagochtend filmde hij mij terwijl ik met veel tegenzin moderne dingen uitprobeerde: havermelk, smartphones, gezichtscrème (“Dat is voor mijn vrouw, niet voor mijn snor!”), en zelfs yoga (“Mijn knieën vouwen niet meer zo goed, jongen”).

Binnen een maand had ‘Opa1959’ meer dan 10.000 volgers. Mensen reageerden massaal:

“Ik wou dat mijn opa zo grappig was!”

“Dit is precies wat mijn dag nodig had!”

“Geef Opa een podcast!”

De bekendheid begon een eigen leven te leiden. Ik werd herkend in de supermarkt. Een jongetje vroeg zelfs om een handtekening, met een broodje kroket in de andere hand. Ik tekende, licht gegeneerd, op een kassabon.

“Kleinzoon,” zei ik die avond, “wat moet ik doen als iemand me vraagt om een ‘collab’?”

“Dat betekent dat je samen een video maakt met iemand anders. Wil je dat?”

“Alleen als ik mijn ochtendwandeling mag houden. En mijn middagdutje. En ik wil géén dansjes doen!”

Een week later verscheen de eerste collab. Ik stond samen met een populaire TikTok-chef, terwijl ik sarcastisch commentaar gaf op een vegan lasagne. “Geen kaas, geen vlees… Waarom heet het dan nog lasagne?” Het publiek smulde ervan.

Toch begon mijn kleinzoon iets op te merken. Ik was moe. De opnames, de reacties, het constante ‘aan staan’ – het begon zijn tol te eisen.

“Zullen we het wat rustiger aan doen?” vroeg hij op een zondag.

Ik keek hem aan, glimlachte en zei: “Weet je, jongen… het is leuk geweest. Maar ik denk dat ik mijn roem ga inruilen voor een puzzelboek en een kop thee. Misschien een gastoptreden af en toe, maar deze opa gaat met pensioen.”

Mijn kleinzoon knikte. “Echte sterren weten wanneer het tijd is om het podium te verlaten.”

We namen nog één filmpje op. Ik zat in mijn favoriete stoel, met een krant op schoot en een dikke mok thee in mijn hand.

“Lieve volgers,” begon ik, “ik heb genoten van jullie gekke reacties en digitale liefde. Maar nu ga ik terug naar een wereld zonder filters. Waar koffie gewoon koffie is, en ik de grootste influencer ben van mijn eigen achtertuin. Bedankt.”

Het filmpje ging – natuurlijk – weer viral.

Ik glimlachte toen ik de reacties zag. “Ik ben toch blij dat ik dat Tiktak geprobeerd heb.”

“TikTok, opa,” zuchtte mijn kleinzoon, met een grijns.

“Ja ja, dat bedoel ik.”

Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen, maar de feestvreugde van de afgelopen weken voelde al als een verre herinnering. Slingers hingen half slap aan de muur, en de klok tikte onverbiddelijk verder. Het was januari, en zoals elk jaar bracht deze maand een gevoel van onrust met zich mee.

Ik zat in de kamer aan de tafel met een kop koude koffie voor me. Het was weer die tijd van het jaar. Nog een paar weken, en ik zou een jaartje ouder zijn. Het vooruitzicht van mijn verjaardag had ik ooit met blije spanning begroet, maar nu voelde het alsof er een onzichtbare last op mijn schouders drukte. Ik zuchtte.

“Elk jaar vliegt sneller voorbij dan het vorige,” mompelde ik tegen mezelf. “Hoe kan dat nou?”

Mijn gedachten dwaalden af. De kindertijd leek oneindig; zomervakanties duurden toen bijna een eeuwigheid. Maar ergens onderweg was de tijd een listige vijand geworden. Het voelde alsof ik altijd tijd tekortkwam. Er waren plannen die ik wilde uitvoeren, dromen die ik wilde najagen, en gesprekken die ik wilde voeren. Toch schoof ik ze steeds voor me uit, alsof de tijd oneindig was.

De waarheid was confronterend: het probleem is dat je denkt dat je tijd hebt.

Ik herinnerde me een gesprek met mijn oude buurman, meneer Hulleman. Hij was een wijs man met een hart vol verhalen en een leven vol lessen. Op een regenachtige dag had hij me eens toevertrouwd: “De toekomst is ook niet meer wat het geweest is, jongen. Vroeger droomde ik over alles wat ik nog zou doen. Nu droom ik over wat ik niet meer kan doen.”

Zijn woorden hadden me toen niet zo geraakt als nu. De toekomst had altijd gevoeld als een schatkist vol mogelijkheden, maar nu leek het meer op een zandloper waarvan het zand onzichtbaar wegglipte. Ik pakte een pen en begon op een willekeurig vel papier te schrijven. Wat wilde ik nog doen? Wat hield me tegen?

Een lijstje vormde zich langzaam:

1. Eindelijk die roman schrijven waar ik al jaren over nadenk.
2. Meer tijd doorbrengen met vrienden en familie.
3. Mijn oude gitaar oppakken en weer muziek maken.
4. En misschien… leren accepteren dat ouder worden niet het einde is, maar een kans om dingen anders te doen.

Mijn hand stopte met schrijven. Het was een bescheiden lijst, maar ergens voelde het alsof dit al jaren in me sluimerde. Wat had me tegengehouden? Angst? Gemakzucht? Of simpelweg het idee dat er morgen altijd een nieuwe kans zou zijn?

Ik dacht aan de mensen die ik had verloren: een vriend die te vroeg was gegaan, mijn oma die nooit de kans kreeg om haar dromen na te jagen.

 Zij hadden geen tijd meer.

Terwijl ik naar de sterren keek, realiseerde ik me dat het niet alleen om grote plannen ging. Het ging om de kleine dingen. Een goed gesprek, een warme lach, een spontaan moment van vreugde. Tijd hebben was geen garantie; het was een geschenk. En zoals met elk geschenk, moest je het koesteren en benutten zolang het kon.

Bij thuiskomst nam ik een besluit. Geen grote beloften, geen voornemens die in de vergetelheid zouden raken. Maar morgen zou ik iets doen dat betekenisvol voelde. Iets waar ik normaal geen tijd voor zou maken. En overmorgen weer. Niet omdat ik dacht dat ik tijd had, maar juist omdat ik wist hoe kostbaar het was.

De toekomst was misschien niet meer wat het geweest was, maar dat betekende niet dat het niets meer kon zijn.

De zon scheen fel die dag, een perfecte zomerdag voor een barbecue met familie en vrienden in onze achtertuin. De geur van gegrild vlees hing in de lucht, vermengd met vrolijke geroezemoes. Iedereen lachte, genoot van het eten en de gezelligheid. Maar terwijl ik mijn bord vulde, ving ik een moment op dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zou blijven.

Mijn moeder, die meestal een beetje op de achtergrond bleef, stond op en liep naar mijn vader. Haar stem was zacht, maar duidelijk genoeg om mijn aandacht te trekken. Ze wees naar hem en zei: “Snijd jij zijn vlees even, anders krijgt hij het niet weg.”

Ik bevroor. Het was een simpel verzoek, bijna alledaags. Maar in dat moment leek de tijd stil te staan. Ik keek naar mijn vader, mijn rots, mijn held – de man die altijd kracht uitstraalde en nooit om hulp vroeg. En ineens zag ik iets anders. Een lichte aarzeling, een kwetsbaarheid die ik nooit eerder had opgemerkt.

Tot dat moment was mijn vader in mijn ogen onaantastbaar geweest. Hij was degene die alles oploste, die me als kind op zijn schouders droeg en altijd een oplossing had, ongeacht de situatie. Maar daar, met een mes en vork in zijn handen, leek hij… menselijk.

Die dag was een schok, maar ook een openbaring. Ik besefte hoe weinig ik echt had stilgestaan bij het feit dat mijn ouders ouder werden. Dat de rollen, die altijd zo vast leken, langzaam aan het verschuiven waren. Misschien werd het ooit mijn beurt om sterk te zijn voor hem, zoals hij dat altijd voor mij was geweest.

De rest van de middag verliep zoals gepland, met veel gelach en verhalen. Maar voor mij was alles anders.

De barbecue veranderde van een gewone gezellig samenzijn in een mijlpaal. Het was de dag dat ik mijn vader niet alleen als mijn held zag, maar ook als een man die het verdiende om verzorgd en gekoesterd te worden, net zoals hij dat altijd voor ons had gedaan.

Het moment duurde slechts een paar seconden, maar de impact ervan voel ik nog steeds.

Sinds mijn vader is overleden, voelt het terugkeren naar mijn ouderlijk huis nog steeds ongemakkelijk en bijna onwerkelijk. Het huis, ooit gevuld met zijn aanwezigheid, lijkt nu een vreemde stilte uit te ademen die mij een unheimlich gevoel geeft. Elk vertrouwd hoekje roept herinneringen op, maar tegelijkertijd voelt het alsof er iets wezenlijks ontbreekt, alsof de ziel van het huis met hem is meegegaan. Het is alsof ik een plek betreed die ik ken, maar die niet langer helemaal van mij lijkt te zijn.

En zo blijft het ouderlijk huis een bijzondere plek, gevuld met echo’s van het verleden en de stilte van het heden.

Ah, de eeuwige vraag die ons allen plaagt in dit digitale tijdperk: “Wat is mijn wachtwoord ook alweer?” De moderne mens heeft een overvloed aan wachtwoorden nodig om toegang te krijgen tot zijn of haar online domein, variërend van e-mailaccounts tot social media en bankzaken. Het lijkt soms wel een sport om al deze combinaties van letters, cijfers en symbolen te onthouden. En dan hebben we het nog niet eens over die vervelende vereisten: minstens één hoofdletter, een speciaal teken, en een cijfer.

Dus, daar zit je dan, starend naar dat kleine invoerveldje op je scherm, je hersenen krakend in een wanhopige poging om je te herinneren of je het wachtwoord van je e-mailaccount hebt ingesteld als “P@ssw0rd123!” of toch “123!P@ssw0rd”. De gedachte aan een wachtwoordmanager schiet misschien door je hoofd, maar je beseft al snel dat je het hoofdwachtwoord daarvan óók vergeten bent.

Haal dan diep adem. Op zo’n moment is het misschien tijd om een stap terug te doen en even diep adem te halen. Sluit je ogen, adem in door je neus en voel hoe je longen zich vullen met frisse lucht. Adem dan langzaam uit door je mond, en voel hoe de spanning van je schouders glijdt. Herhaal dit een paar keer. Een simpele ademhalingsoefening kan wonderen doen om je geest te kalmeren en je focus terug te brengen.

Nu je weer een beetje tot jezelf bent gekomen, waarom niet genieten van een klein geluksmomentje? Denk aan iets wat je blij maakt: een warme kop koffie op een regenachtige ochtend, de lach van een geliefde, of misschien gewoon de zon die door de ramen schijnt. Deze momenten van puur geluk kunnen je humeur verbeteren en je geest verfrissen. Het is opmerkelijk hoe zoiets kleins je hele dag kan veranderen.

En dan, als bij toverslag, komt het antwoord misschien ineens in je op. Je vingers vliegen over het toetsenbord en voilà, je bent weer ingelogd! Soms is het loslaten van de zoektocht naar het antwoord precies wat je nodig hebt om het te vinden. Je hersenen werken vaak het beste als ze niet onder druk staan, en door even afstand te nemen en te ontspannen, kan het antwoord zich vanzelf aandienen.

Dus de volgende keer dat je worstelt met die verdomde wachtwoorden, onthoud dan: haal diep adem, geniet van een geluksmomentje, en wie weet, misschien komt het antwoord dan vanzelf. En als het echt niet lukt, kun je altijd nog een post-it naast je computer plakken. Maar hé, dat blijft tussen ons!

Ponjo is een schrijver, maar niet zomaar een schrijver. Ponjo staat bekend om zijn fantastische verhalen die hij regelmatig deelt op zijn blog. Mensen kijken altijd uit naar zijn updates, verlangend naar de volgende vertelling die hij zal delen.

Maar er is één klein probleempje: de updates van Ponjo zijn niet zo regelmatig als zijn lezers zouden willen. Soms gaan er dagen voorbij zonder een nieuw verhaal, en soms zelfs weken. Dit zorgt af en toe voor commotie onder zijn fans, die ongeduldig wachten op zijn nieuwe creaties.

Op een ochtend, terwijl Ponjo een wandeling maakt, wordt hij benaderd door een oudere dame. “Waar blijft mijn nieuwe verhaaltje, Ponjo?” vraagt ze met een glimlach op haar gezicht.

Ponjo glimlacht terug en antwoordt: “Oh, beste mevrouw, het spijt me dat het wat langer duurt dan normaal. Soms hebben mijn inspiratie en ik wat extra tijd nodig om een verhaal te laten rijpen.” De oudere dame knikt begrijpend en vervolgt haar weg. Maar Ponjo weet dat niet al zijn lezers zo geduldig zijn. Hij ontvangt regelmatig e-mails van mensen die vragen waar zijn nieuwe verhalen blijven. Sommigen van hen zijn wat minder beleefd dan anderen, zoals de persoon die hem vraagt, ‘waar blijft mijn nieuwe verhaaltje, mafkees’.

Hoewel de druk om regelmatig te publiceren soms overweldigend kan zijn, realiseert Ponjo zich dat hij zijn creativiteit niet kan forceren. Hij moet wachten tot de inspiratie vanzelf komt, net zoals de bloemen in de lente op natuurlijke wijze bloeien. Op een avond, terwijl Ponjo voor zijn computer zit, voelt hij plotseling een vonk van inspiratie. De woorden beginnen te stromen als een kabbelend beekje, en al snel is hij verdiept in een nieuw verhaal. Het is alsof de karakters tot leven komen op het papier, dansend in de verbeelding van zijn lezers.

Terwijl de dagen voorbijgaan en de wereld om hem heen in een eeuwige dans van verandering verkeert, blijft Ponjo onverstoorbaar schrijven. Zijn pen danst over het papier of zijn vingers vliegen over het toetsenbord wanneer de inspiratie hem overspoelt als een onstuitbare golf van creativiteit. Hij is een man op een missie, vastbesloten om zijn gedachten, emoties en verbeeldingskracht vast te leggen op het canvas van woorden.

Ponjo is niet de meest regelmatige schrijver. Zijn updates komen niet altijd zo vaak als zijn lezers zouden willen, maar ze weten dat elk verhaal het wachten waard is. Hij is niet iemand die zich laat leiden door deadlines of schema’s; zijn schrijven is een proces dat plaatsvindt in zijn eigen tijd, gestuurd door de grillen van inspiratie en creativiteit.

Zijn lezers zijn geduldig. Ze weten dat goede dingen komen voor degenen die geduld hebben, zoals Ponjo altijd zegt. Ze begrijpen dat zijn verhalen niet alleen maar woorden op een pagina zijn; ze zijn vensters naar andere werelden, portretten van de menselijke ervaring, en reflecties van de diepten van de ziel.

Soms, wanneer Ponjo zijn nieuwe verhalen deelt, zijn ze als kostbare edelstenen die schitteren en glinsteren in het warme zonlicht van zijn literaire genialiteit. Net zoals diamanten die fonkelen in het licht, stralen zijn woorden met een helderheid die de geest van de lezer betovert en hun verbeelding doet ontvlammen.

Maar niet elk verhaal is zo intens en fonkelend. Soms zijn Ponjo’s updates als rustige beekjes, kabbelend en kalmerend terwijl ze de lezer meenemen op een kalme reis van verbeelding. Deze verhalen zijn als stromende wateren die de gedachten van de lezer meevoeren naar diepe reflecties en innerlijke rust. Echter, ongeacht de vorm of frequentie van zijn updates, hebben Ponjo’s woorden altijd een onmiskenbare kracht: ze raken altijd de harten en geesten van zijn lezers. Zijn verhalen zijn als magische sleutels die de deuren openen naar nieuwe werelden, waar avontuur en verwondering hand in hand gaan.

De volgende ochtend, wanneer Ponjo zijn nieuwste meesterwerk op zijn blog plaatst, overspoelt een golf van voldoening hem. Hij weet dat zijn lezers opnieuw worden meegenomen naar een betoverende wereld, waar hun verbeelding kan floreren en hun harten kunnen dansen met de personages die hij zo levendig tot leven brengt.

Respond to something elsewhere on the web:
the best way to start blogging: simply link to something elsewhere that you feel is interesting, or (better) that you disagree with. If you make a constructive response to what someone else has posted, for example, you can start a useful inter-blog dialogue. You might add links to evidence that challenges what the original post says, for example. In its most simple form, when you simply post useful links, this is called ‘link journalism’.

Suggest an idea:
for a story or for a way of doing things. Invite reaction and suggestions – and don’t expect people to come to you: approach people you might otherwise be shy of asking, and invite them to respond on the comments. Ideas can travel very far, so can be very effective in attracting readers.

Interview someone:
a straightforward and easy way to create a post. An email interview can work well, but if you can put an audio or video recording on the site that often adds value. If you are interviewing a busy person it helps if you limit your questions or, if you’re asking for their advice, specifically ask for their ‘3 tips on…‘ or ‘5 things I know about…’. You can even turn this into a series of interviews with the same theme.

Blog an event:
attend a relevant event – a conference, meeting, public talk, demonstration, or even just a conversation – and write about it. If you have access to the internet during the event you can even ‘liveblog’ it by starting a post as soon as you have something to report and adding updates or new posts as the event progresses. Ambitious bloggers can use liveblogging tool CoveritLive.

Ask a question:
this typically only works once you’ve established a readership and generated goodwill by contributing yourself on your blog and in comments on other blogs, or if it’s for a worthy cause. But it can be very effective in generating useful information. Taken further, you can use free online polling tools such as PollDaddy and SurveyMonkey to conduct a larger survey.

Pick a fight:
many blogg ers attempt to generate traffic by loudly criticising another (popular) blogger in the hope that they’ll respond and generate traffic from their readers. This sort of tactic is often referred to as ‘link-baiting’ – in other words, if the criticised blogger responds (takes the bait) it generally means links to your blog. If you are to criticise another blogger, then, it is worth considering if it will be seen as ‘link-bait’ or a constructive and valuable debate. Done well, a genuine argument between two bloggers can generate insight and bring factions to compromise. You can also pick a fight with a company or brand, and mount a campaign to instigate change.

Reflect on something:
it might be something that happened to you this week, a decision or choice that you made, a lead for a story, or anything else. Why did it happen? What are the implications? What did you learn? Keep it open so others can contribute their experiences or insights.

Do something visual:
take photographs and/or video footage as you travel along a particular route. Explain them, ask questions, include relevant links. Or draw sketches and photograph them.
Review something: try to make it useful – include links to further information, quote from (and link to) other reviewers.

Make a list:
Lists are enormously popular on the web, frequently topping websites’ ‘most shared’ lists. It may be anything from ‘5 ways to tie a knot’ to ‘The 100 best albums by women’. A good tip for your first post is to make a list of the top 10 blogs in your subject area – a useful task for yourself while also making them aware of your existence.

Write a how-to:
in his book Click, Bill Tancer notes how one of the most popular types of search query is ‘How do I..?’ or ‘Why do..?’ Tutorials also frequently top websites ‘most-shared’ lists and can be enormously useful in generating goodwill in your sphere – not to mention attracting comments that then add to and improve your knowledge of the subject.

Let someone else post:
if you find someone with particular expertise or experience, invite them to write a ‘guest post’ on a particular subject. Even if they already have their own blog, they will probably appreciate the opportunity to reach a new audience, or to write in a different context, and again it will improve your own knowledge.