Ponjo

“Tiktak? Wat is dat nou weer?” vroeg opa terwijl hij zijn leesbril op het puntje van zijn neus schoof.

“TikTok, opa,” zei mijn kleinzoon geduldig. “Het is een app waar je korte filmpjes op zet. Dansjes, grapjes, recepten… van alles.”

Opa snoof. “Vroeger hadden we gewoon televisie. Dat was al verwarrend genoeg.”

Maar die zondagmiddag veranderde alles. Mijn kleinzoon had mij gefilmd terwijl ik, met mijn gebruikelijke moppergezicht, probeerde de nieuwe koffiemachine aan de praat te krijgen. Met uitspraken als “Dat ding heeft meer knoppen dan een ruimteschip” en “In mijn tijd gooiden we er gewoon kokend water op”, was het filmpje goud waard. Mijn kleinzoon zette het – stiekem – op TikTok.

Een dag later had het filmpje meer dan 10.000 views.

“Wat bedoel je met viral?” vroeg ik, terwijl ik mijn telefoon ver van mijn gezicht hield, alsof het ieder moment kon ontploffen.

“Dat betekent dat heel veel mensen je filmpje gezien hebben. Je bent populair, opa!”

“Populair?” Ik kuchte. “Dat was ik in 1978 ook, toen ik eerste werd bij het klaverjastoernooi in het buurthuis.”

Mijn kleinzoon besloot er een serie van te maken: Opa’s Ochtendwijsheid. Iedere zondagochtend filmde hij mij terwijl ik met veel tegenzin moderne dingen uitprobeerde: havermelk, smartphones, gezichtscrème (“Dat is voor mijn vrouw, niet voor mijn snor!”), en zelfs yoga (“Mijn knieën vouwen niet meer zo goed, jongen”).

Binnen een maand had ‘Opa1959’ meer dan 10.000 volgers. Mensen reageerden massaal:

“Ik wou dat mijn opa zo grappig was!”

“Dit is precies wat mijn dag nodig had!”

“Geef Opa een podcast!”

De bekendheid begon een eigen leven te leiden. Ik werd herkend in de supermarkt. Een jongetje vroeg zelfs om een handtekening, met een broodje kroket in de andere hand. Ik tekende, licht gegeneerd, op een kassabon.

“Kleinzoon,” zei ik die avond, “wat moet ik doen als iemand me vraagt om een ‘collab’?”

“Dat betekent dat je samen een video maakt met iemand anders. Wil je dat?”

“Alleen als ik mijn ochtendwandeling mag houden. En mijn middagdutje. En ik wil géén dansjes doen!”

Een week later verscheen de eerste collab. Ik stond samen met een populaire TikTok-chef, terwijl ik sarcastisch commentaar gaf op een vegan lasagne. “Geen kaas, geen vlees… Waarom heet het dan nog lasagne?” Het publiek smulde ervan.

Toch begon mijn kleinzoon iets op te merken. Ik was moe. De opnames, de reacties, het constante ‘aan staan’ – het begon zijn tol te eisen.

“Zullen we het wat rustiger aan doen?” vroeg hij op een zondag.

Ik keek hem aan, glimlachte en zei: “Weet je, jongen… het is leuk geweest. Maar ik denk dat ik mijn roem ga inruilen voor een puzzelboek en een kop thee. Misschien een gastoptreden af en toe, maar deze opa gaat met pensioen.”

Mijn kleinzoon knikte. “Echte sterren weten wanneer het tijd is om het podium te verlaten.”

We namen nog één filmpje op. Ik zat in mijn favoriete stoel, met een krant op schoot en een dikke mok thee in mijn hand.

“Lieve volgers,” begon ik, “ik heb genoten van jullie gekke reacties en digitale liefde. Maar nu ga ik terug naar een wereld zonder filters. Waar koffie gewoon koffie is, en ik de grootste influencer ben van mijn eigen achtertuin. Bedankt.”

Het filmpje ging – natuurlijk – weer viral.

Ik glimlachte toen ik de reacties zag. “Ik ben toch blij dat ik dat Tiktak geprobeerd heb.”

“TikTok, opa,” zuchtte mijn kleinzoon, met een grijns.

“Ja ja, dat bedoel ik.”

Wat ons echt menselijk maakt, is niet perfectie, maar de moed om schoonheid te zien in onze onvolkomenheden.

Ik ben iemand die zich niet kan vereenzelvigen met degenen die altijd perfect lijken te zijn. Voor mij is het leven meer een avontuurlijke expeditie door een onbekend terrein, waarbij struikelen en weer opstaan de norm zijn.

Ik heb inmiddels zoveel geoefend met vallen, dat ik overweeg om het op mijn cv te zetten als ‘special skill’.

Elke dag is een uitdaging, een kluwen van gebeurtenissen die ons uitdagen en vormen. In mijn eigen leven voelt het soms alsof ik zonder kompas door een dichtbegroeid bos trek, met slechts mijn eigen instincten als gids. En eerlijk is eerlijk: mijn instincten zijn soms net zo betrouwbaar als een navigatiesysteem uit 2002 – “keer om waar mogelijk”, terwijl ik al midden in het moeras sta.

Maar juist daar, te midden van de chaos, ontdek ik het leven. Het zijn juist de fouten, de misstappen, die ons mens maken. Ze geven kleur aan onze ervaringen en vormen de verhalen die ons verbinden.

Want zeg nou zelf, niemand wil luisteren naar een verhaal over iemand die alles in één keer goed doet. De leukste anekdotes beginnen altijd met: “Je gelooft nooit wat er toen misging…”

Het is niet gemakkelijk om jezelf volledig te omarmen, inclusief al je eigenaardigheden en mislukkingen. Maar juist dat loslaten van perfectie is bevrijdend. Ik deel mijn verhalen niet alleen om anderen te inspireren, maar ook om hen gerust te stellen: we zijn allemaal onderweg. Soms gaat het goed, soms gaat het mis, en soms vergeet je zelfs waar je naartoe ging – en dat is helemaal oké.

Laten we stoppen met streven naar perfectie en in plaats daarvan omarmen wat ons uniek maakt. In onze gebreken schuilt onze grootste kracht. Het is tijd om de wereld te laten zien dat we niet bang zijn om te falen, want in die momenten van vallen en opstaan ligt onze echte groei verscholen. En mocht je weer eens struikelen: doe het met flair, misschien denkt iemand zelfs dat het erbij hoort.

Wanneer we onze eigen fouten omarmen en de druk van perfectie loslaten, ontdekken we dat het juist de onvolkomendheden zijn die ons verbinden, vormen en laten groeien.

Onze kracht ligt niet in foutloosheid, maar in de veerkracht waarmee we ons telkens opnieuw oprichten, klaar om nieuwe wegen te bewandelen. En als we onderweg verdwalen, hebben we in ieder geval weer een goed verhaal voor op een feestje.

In het omarmen van onze chaos en het accepteren van onszelf zoals we zijn, vinden we de vrijheid om echt te leven en bloeien we in onze eigen, unieke kracht.

Wat denk jij dat de belangrijkste les is die we kunnen leren van het omarmen van onze fouten en imperfecties?

De dagen worden langer, de zon laat zich steeds vaker zien. De lente doet haar best, en we voelen het al: de zomer is in aantocht! Na maanden van kou en regen zijn we toe aan warme temperaturen, lange avonden buiten en een zorgeloze sfeer.

Waarom verlangen we zo naar de zomer?

De zomer brengt iets magisch met zich mee. Het is het seizoen waarin we eindelijk onze dikke truien kunnen verruilen voor luchtige kleding, waarin we zonder jas naar buiten stappen en de zon onze huid laat tintelen.

Terrassen stromen vol en kinderen spelen tot laat buiten. Het lijkt alsof alles en iedereen net wat vrolijker is.

En dan die lange, lichte avonden! Hoe heerlijk is het om na een lange dag werk of school nog even naar het strand te rijden, een ijsje te halen of met familie en vrienden in de tuin te zitten en genieten van een BBQ tot de sterren aan de hemel verschijnen? De zomer nodigt ons uit om het leven buiten te vieren.

Zomer betekent vrijheid en avontuur

Voor velen betekent de zomer ook vakantie. Misschien heb je al een trip gepland naar een zonnig eiland of gewoon een paar ontspannen weken in eigen land. Maar ook als je niet ver weggaat, biedt de zomer volop mogelijkheden voor avontuur: een spontane dag naar het strand, een festival bezoeken of gewoon lekker verdwalen in een nieuw stadje.

Ook de kleine dingen maken de zomer speciaal: het strandbedje aan zee, de geur van zonnebrandcrème, het eerste verse zomerfruit, de eerste duik in koud water. Het zijn die momenten waarop je beseft: dit is de tijd van het jaar waarop we echt genieten.

Of je nu een echte zonaanbidder bent of liever de schaduw opzoekt, iedereen beleeft de zomer op zijn eigen manier. Misschien ben je een liefhebber van festivals, houd je van kamperen in de natuur of geniet je juist van een rustig boek in de achtertuin.

Wat zijn jouw plannen deze zomer? Heb je al een vakantie geboekt of geniet je juist het liefst van spontane uitjes?

Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen, maar de feestvreugde van de afgelopen weken voelde al als een verre herinnering. Slingers hingen half slap aan de muur, en de klok tikte onverbiddelijk verder. Het was januari, en zoals elk jaar bracht deze maand een gevoel van onrust met zich mee.

Ik zat in de kamer aan de tafel met een kop koude koffie voor me. Het was weer die tijd van het jaar. Nog een paar weken, en ik zou een jaartje ouder zijn. Het vooruitzicht van mijn verjaardag had ik ooit met blije spanning begroet, maar nu voelde het alsof er een onzichtbare last op mijn schouders drukte. Ik zuchtte.

“Elk jaar vliegt sneller voorbij dan het vorige,” mompelde ik tegen mezelf. “Hoe kan dat nou?”

Mijn gedachten dwaalden af. De kindertijd leek oneindig; zomervakanties duurden toen bijna een eeuwigheid. Maar ergens onderweg was de tijd een listige vijand geworden. Het voelde alsof ik altijd tijd tekortkwam. Er waren plannen die ik wilde uitvoeren, dromen die ik wilde najagen, en gesprekken die ik wilde voeren. Toch schoof ik ze steeds voor me uit, alsof de tijd oneindig was.

De waarheid was confronterend: het probleem is dat je denkt dat je tijd hebt.

Ik herinnerde me een gesprek met mijn oude buurman, meneer Hulleman. Hij was een wijs man met een hart vol verhalen en een leven vol lessen. Op een regenachtige dag had hij me eens toevertrouwd: “De toekomst is ook niet meer wat het geweest is, jongen. Vroeger droomde ik over alles wat ik nog zou doen. Nu droom ik over wat ik niet meer kan doen.”

Zijn woorden hadden me toen niet zo geraakt als nu. De toekomst had altijd gevoeld als een schatkist vol mogelijkheden, maar nu leek het meer op een zandloper waarvan het zand onzichtbaar wegglipte. Ik pakte een pen en begon op een willekeurig vel papier te schrijven. Wat wilde ik nog doen? Wat hield me tegen?

Een lijstje vormde zich langzaam:

1. Eindelijk die roman schrijven waar ik al jaren over nadenk.
2. Meer tijd doorbrengen met vrienden en familie.
3. Mijn oude gitaar oppakken en weer muziek maken.
4. En misschien… leren accepteren dat ouder worden niet het einde is, maar een kans om dingen anders te doen.

Mijn hand stopte met schrijven. Het was een bescheiden lijst, maar ergens voelde het alsof dit al jaren in me sluimerde. Wat had me tegengehouden? Angst? Gemakzucht? Of simpelweg het idee dat er morgen altijd een nieuwe kans zou zijn?

Ik dacht aan de mensen die ik had verloren: een vriend die te vroeg was gegaan, mijn oma die nooit de kans kreeg om haar dromen na te jagen.

 Zij hadden geen tijd meer.

Terwijl ik naar de sterren keek, realiseerde ik me dat het niet alleen om grote plannen ging. Het ging om de kleine dingen. Een goed gesprek, een warme lach, een spontaan moment van vreugde. Tijd hebben was geen garantie; het was een geschenk. En zoals met elk geschenk, moest je het koesteren en benutten zolang het kon.

Bij thuiskomst nam ik een besluit. Geen grote beloften, geen voornemens die in de vergetelheid zouden raken. Maar morgen zou ik iets doen dat betekenisvol voelde. Iets waar ik normaal geen tijd voor zou maken. En overmorgen weer. Niet omdat ik dacht dat ik tijd had, maar juist omdat ik wist hoe kostbaar het was.

De toekomst was misschien niet meer wat het geweest was, maar dat betekende niet dat het niets meer kon zijn.

Wat was je bijzonder, 2024. Een jaar vol onverwachte wendingen, prachtige momenten en ja, uitdagingen. Van lange zomerdagen tot knusse winteravonden, het leven liet zich opnieuw in al zijn facetten zien.

Er waren nieuwe ontmoetingen, het afsluiten van oude hoofdstukken, en het herontdekken van wat écht belangrijk is in het leven. Toch kende dit jaar ook zijn uitdagingen. Er waren momenten waarop dingen niet gingen zoals ik had gehoopt, of het verdriet van verlies dat plotseling op mijn pad kwam.

Soms voelde de wereld zwaar. Dagen waarop het leek alsof het licht ver te zoeken was. Twijfels over mezelf, over anderen, of simpelweg over de richting die het leven opging. Het leven is nu eenmaal niet altijd zonneschijn, en dat voel je des te meer in de stille uren.

En nu, terwijl ik afscheid neem van 2024, voel ik een vleugje melancholie. De overgang naar een nieuw jaar maakt me bewust van het verstrijken van de tijd. Het herinnert me eraan dat ik ouder word, dat het leven eindig is. Maar ook dat ik elke dag opnieuw kan kiezen om er het beste van te maken, hoe klein of groot die keuzes ook mogen zijn.

Dus terwijl ik dit jaar afsluit, neem ik de tijd om stil te staan bij alles wat mij heeft doen glimlachen. En met 2025 in het vooruitzicht, vul ik mijn dagen met hoop, nieuwe kansen en momenten die me gelukkig maken.

Mag 2025 voor ons allemaal een jaar worden waarin verdriet plaatsmaakt voor hoop, obstakels veranderen in kansen, en geluksmomenten ons blijven vinden. Ik hoop dat het nieuwe jaar ons hart zal verwarmen, het onze dagen zal vullen met vreugde en ons leven met liefde.

In de hoop dat elke dag een nieuwe kans mag zijn om te genieten, te dromen en te leven. Gelukkig nieuwjaar!

De zon scheen fel die dag, een perfecte zomerdag voor een barbecue met familie en vrienden in onze achtertuin. De geur van gegrild vlees hing in de lucht, vermengd met vrolijke geroezemoes. Iedereen lachte, genoot van het eten en de gezelligheid. Maar terwijl ik mijn bord vulde, ving ik een moment op dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zou blijven.

Mijn moeder, die meestal een beetje op de achtergrond bleef, stond op en liep naar mijn vader. Haar stem was zacht, maar duidelijk genoeg om mijn aandacht te trekken. Ze wees naar hem en zei: “Snijd jij zijn vlees even, anders krijgt hij het niet weg.”

Ik bevroor. Het was een simpel verzoek, bijna alledaags. Maar in dat moment leek de tijd stil te staan. Ik keek naar mijn vader, mijn rots, mijn held – de man die altijd kracht uitstraalde en nooit om hulp vroeg. En ineens zag ik iets anders. Een lichte aarzeling, een kwetsbaarheid die ik nooit eerder had opgemerkt.

Tot dat moment was mijn vader in mijn ogen onaantastbaar geweest. Hij was degene die alles oploste, die me als kind op zijn schouders droeg en altijd een oplossing had, ongeacht de situatie. Maar daar, met een mes en vork in zijn handen, leek hij… menselijk.

Die dag was een schok, maar ook een openbaring. Ik besefte hoe weinig ik echt had stilgestaan bij het feit dat mijn ouders ouder werden. Dat de rollen, die altijd zo vast leken, langzaam aan het verschuiven waren. Misschien werd het ooit mijn beurt om sterk te zijn voor hem, zoals hij dat altijd voor mij was geweest.

De rest van de middag verliep zoals gepland, met veel gelach en verhalen. Maar voor mij was alles anders.

De barbecue veranderde van een gewone gezellig samenzijn in een mijlpaal. Het was de dag dat ik mijn vader niet alleen als mijn held zag, maar ook als een man die het verdiende om verzorgd en gekoesterd te worden, net zoals hij dat altijd voor ons had gedaan.

Het moment duurde slechts een paar seconden, maar de impact ervan voel ik nog steeds.

Sinds mijn vader is overleden, voelt het terugkeren naar mijn ouderlijk huis nog steeds ongemakkelijk en bijna onwerkelijk. Het huis, ooit gevuld met zijn aanwezigheid, lijkt nu een vreemde stilte uit te ademen die mij een unheimlich gevoel geeft. Elk vertrouwd hoekje roept herinneringen op, maar tegelijkertijd voelt het alsof er iets wezenlijks ontbreekt, alsof de ziel van het huis met hem is meegegaan. Het is alsof ik een plek betreed die ik ken, maar die niet langer helemaal van mij lijkt te zijn.

En zo blijft het ouderlijk huis een bijzondere plek, gevuld met echo’s van het verleden en de stilte van het heden.

Vandaag nemen we afscheid van Otto, een dierbaar mens die veel levens heeft geraakt, waaronder zeker ook de onze. Otto was voor velen meer dan alleen een vriend – hij was een bron van warmte en onvoorwaardelijke steun. Wat begon als een bijzondere ontmoeting, toen Thea, toen al een goede vriendin van Janet en mij, opeens een scharrel had, een nieuwe liefde, Otto.  Dit groeide voor ons al snel uit tot een van de meest waardevolle vriendschappen die we konden koesteren.

Met zijn unieke Otto-humor en zijn oprechte, warme persoonlijkheid wist hij zelfs op de zwaarste momenten een glimlach te toveren op de gezichten van de mensen om hem heen. Hij werd dan ook treffend omschreven als: ‘Een grote knuffelbeer, je moet hem alleen niet kwaad maken.”

Onze herinneringen aan Otto zijn een aaneenschakeling van momenten vol gezelligheid: de spontane BBQ’en, weekendjes weg, etentjes, verjaardagen en van die zomaar ontmoetingen waarbij zijn aanwezigheid de kamer altijd vulde met warmte en plezier. Tijdens een van deze weekendjes weg met vrienden ontstond ook zijn iconische uitspraak: “Ik zal je in de Muze gooien” – een zin die inmiddels bijna legendarisch is en die ons telkens weer doet glimlachen en ons laat herinneren aan de mooie weekendjes. Of de keer dat hij tijdens een etentje bij de Wok door Mitchell per ongeluk een paar biertjes over zich heen kreeg – niet in zijn glas, maar in zijn nek! Otto kon er na de eerste schrik wel de humor van inzien en lachte er hartelijk om. Nu we de Wok toch aangehaald hebben, ook het eten bij de Wok van slakken was iets waar Otto wel raad mee wist. Hoewel ze bekendstaan om hun traagheid, waren ze bij hem zo verdwenen.Maar Otto was veel meer dan alleen een bron van gezelligheid.

Het werken als vrachtwagenchauffeur was zijn ware roeping, en wanneer hij begon te vertellen over zijn vak, kwam hij helemaal tot leven. Zijn ogen begonnen te glinsteren, en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Zijn passie werkte aanstekelijk. Iedereen die naar hem luisterde, voelde diezelfde drang om vrijheid en avontuur te proeven. Otto sprak met zo’n warmte en enthousiasme dat je zijn liefde voor het vak haast kon voelen. Het was niet zomaar werk voor hem; het was een levensstijl die hij koesterde en met plezier deelde met iedereen die het wilde horen.

Otto stond bij ons bekend om zijn enorme hart en zijn onvoorwaardelijke inzet voor anderen. Zijn spontaniteit en de oprechte passie waarmee hij zich inzette voor de mensen om hem heen, maakten hem tot een rots waarop iedereen kon leunen. Niet alleen binnen onze eigen kring, maar ook in de bredere vriendengroep was hij de persoon bij wie je altijd terecht kon. Otto was er altijd, gedreven door de passie om voor anderen klaar te staan – zonder voorwaarden en met een warmte die hij vanzelfsprekend vond.

Otto gaf zichzelf altijd volledig. Zijn levensmotto leek simpel: geniet van de kleine dingen, en geef waar je kunt. Hij gaf ons zoveel vreugde en vriendschap, dingen die we nu koesteren als een kostbaar geschenk. Met een luisterend oor en wijze raad stond hij altijd klaar om iedereen te helpen. We zullen Otto dan ook herinneren als een bron van kracht en liefde, iemand die zijn eigen licht scheen en dat gul deelde met iedereen om hem heen.

Hoewel hij nu niet meer bij ons is, leeft zijn geest voort in onze herinneringen en in de levens die hij heeft geraakt. Zijn nalatenschap blijft bestaan in de mooie momenten die we samen deelden en in de vreugde die hij ons bracht.

Otto. Bedankt voor alles wat je ons hebt gegeven. Je blijft voor altijd, hierbij ook sprekend namens onze vriendengroep en verdere aanhang, in ons hart. We zullen je niet vergeten. Goede reis, vriend.

Er zijn van die momenten in het leven waarop je denkt: “Dit kan niet waar zijn.”

Je zit in een vergadering, je kijkt om je heen en iedereen knikt instemmend terwijl je hersenen overuren draaien om de onvermijdelijke ramp die zich voor je ogen afspeelt, te ontwarren. “Zie ik dit nu goed?” vraag je je af. Ja, je ziet het goed. Je ziet de Titanic op volle snelheid afvaren op de ijsberg, en iedereen in het team zit te overleggen over welke kleur de reddingsboeien moeten krijgen.

Je wilt schreeuwen: “Het gaat fout! We zitten in de problemen! Stop met praten over die kleurcodes en kijk naar de horizon!”

Maar natuurlijk doe je dat niet. Want dat hoort niet, en bovendien is het niet erg tactisch om in een ruimte vol collega’s een alarmsignaal te slaan terwijl zij net tot consensus zijn gekomen over de PowerPoint templates. In plaats daarvan probeer je jezelf gerust te stellen: “Misschien ben ik gewoon te negatief. Misschien zien zij iets dat ik niet zie.” Maar dan hoor je iemand enthousiast zeggen: “We moeten meer gestructureerd werken,” en je beseft dat je gelijk hebt: er staat ons een ramp te wachten.

Hoe kom je in vredesnaam in zo’n situatie terecht? Nou, het begint altijd met een goed idee. Iemand heeft een briljant plan. “Laten we de hele organisatie ‘herstructureren’ en werken volgens een ‘nieuwe visie’. Dat zal de boel zeker verbeteren!” En jij, als de nuchtere, realistische werknemer, probeert te vragen: “Maar wat gebeurt er met het budget? En de mensen die al jaren volgens een ander systeem werken?” Die vragen worden uiteraard vakkundig genegeerd. Het woord “herstructureren” heeft namelijk een magische kracht: het creëert een luchtbel waar binnen de gewone wetten van logica en oorzaak-gevolg niet meer gelden.

Dan begint het echte werk. Je moet natuurlijk het hele personeel “meenemen in de nieuwe visie”. Dit betekent eindeloze presentaties vol met vage termen als “synergie”, “stroomlijnen”, en, mijn persoonlijke favoriet, “proactieve communicatie”. Niemand begrijpt eigenlijk wat dat allemaal betekent, maar iedereen knikt toch, want dat is wat je doet tijdens zulke vergaderingen. Je hebt geen idee of dit tot iets concreets zal leiden, maar er wordt enthousiast gesproken over het “boosten van de KPI’s”.

En nu zit je in die vergadering, de plek waar alles samenkomt. Dit is het moment waarop de eerste breuklijnen zichtbaar worden. Je ziet managers optimistisch presenteren hoe alles binnen drie maanden operationeel zal zijn, en je weet diep van binnen: “Dit wordt niks.” Het nieuwe systeem is veel te ingewikkeld, er is geen rekening gehouden met de werkdruk van het personeel, en oh ja, het budget is niet eens toereikend om de basis op orde te krijgen.

En toch, hier zitten we, terwijl iemand met een laserpointer enthousiast naar een grafiek wijst. “Zien jullie die stijgende lijn? Dat is waar we naartoe gaan!”

Op dat punt vraag je jezelf af: “Hoe ga ik hiermee om? Hoe word ik oké met deze situatie terwijl ik het naderende onheil al kan zien?” Nou, de eerste stap is accepteren dat je soms gewoon een bijrol hebt in een tragikomedie En sta je machteloos toe te kijken terwijl de gebeurtenissen zich voltrekken.

Het helpt om jezelf voor te stellen als een toeschouwer in een absurd toneelstuk. Zo wordt de situatie tenminste vermakelijk. Je kunt gaan zitten en genieten van het spektakel, wetende dat jouw waarschuwende stem geen gehoor zal vinden.

Daarnaast ontwikkel je een soort zen-houding. Je leert je focus te verleggen. Laat ze maar lekker in hun cirkeltjes draaien, denk je. Jij doet je werk zo goed als je kunt, en wanneer de puinhopen uiteindelijk zichtbaar worden, kun je altijd zeggen: “Ik had het nog zo gezegd.” Dat moment van stille triomf, wanneer alles in duigen valt en jij gelijk blijkt te hebben, is misschien wel de grootste beloning die je kunt krijgen.

Het mooiste aan dit alles? Als je geluk hebt, komt er binnen zes maanden weer een nieuwe herstructurering aan, en begint het hele circus opnieuw. Want als er iets is waar managementteams goed in zijn, dan is het wel het bedenken van oplossingen voor problemen die ze zelf hebben gecreëerd. En jij? Jij zit rustig aan de zijlijn, glimlachend, met je koffie in de hand.

Mijn handen hangen boven het toetsenbord, rusteloos, terwijl de zon door het raam schijnt. Buiten beweegt alles, maar binnen is het stil. Alsof de wereld wacht op die ene zin die alles in gang zet. Schrijven is niet simpel, het is zoeken. Alsof ik met een kaars door donkere gangen dwaal, op zoek naar een deur die misschien niet eens bestaat. En als ik hem eindelijk vind, opent hij naar een kamer vol nieuwe vragen. Elk verhaal groeit, zoekt z’n eigen weg, kronkelt waar ik niet had gedacht te gaan.

Je zou denken dat verhalen zichzelf aandienen, dat ze simpelweg naar je toe komen. Maar dat gebeurt zelden. Ze sluimeren ergens, ver weg. Soms zijn ze er ineens, door een geur op straat, een gesprek, een oude foto. Dan flitst er een vonkje op, maar net zo snel dooft het weer. Soms blijft het vlammetje branden, maar vaak verdwijnt het voordat ik iets vast kan leggen.

Er zijn momenten dat ik terugdenk aan vroeger, aan een ander leven. Niet dat ik veel ouder ben geworden, de tijd gaat wel, maar vanbinnen ben ik nog dezelfde.

Ik schreef niet om gelezen te worden, maar om te blijven bestaan. Elk verhaal is een poging om een moment vast te houden, om iets van mezelf op papier te zetten, zodat het niet verloren zou gaan. En nu? Schrijf ik nog om die reden? De wereld om me heen verandert, mensen komen en gaan, maar in mijn verhalen blijven ze. Namen, gezichten, momenten die voor anderen al vervaagd zijn, leven verder op papier. Misschien is dat de kern van schrijven: iets vasthouden wat anders verdwijnt.

Er is altijd die vraag: schrijf ik voor mezelf, of voor iemand anders? Het lijkt eenvoudig, maar het is dat zelden. In de eenzaamheid van het schrijven spreek ik met mezelf. Maar zodra de woorden de wereld in gaan, hoop ik dat iemand ze leest. Dat iemand dezelfde deuren opent die ik ooit vond. Schrijven is niet alleen jezelf horen, maar ook hopen dat je gehoord wordt.

Misschien is dat wat ik nu voel, die drang om een boek te schrijven. Niet omdat de wereld op mijn woorden wacht, maar omdat er iets in mij is dat gedeeld wil worden. Er zijn zoveel momenten die ik met me meedraag. De vraag is niet langer of ik ze moet opschrijven, maar hoe ik het níet kan doen. Schrijven is een noodzaak geworden. Elke zin is een brug tussen toen en nu, tussen wat was en wat is.

En toch, zelfs in de meest persoonlijke verhalen, hoop ik op die ene lezer die zich erin herkent. Dat is het wonder van woorden. Ze ontstaan in één hoofd, maar kunnen in een ander leven. Misschien herkent iemand zich in een herinnering of gevoel, iets dat hij zelf niet onder woorden kon brengen. Dat is het mooiste wat een schrijver kan overkomen: niet de lof voor vorm of stijl, maar dat iemand in jouw verhaal iets van zichzelf vindt.

Dus ja, ik kan hier wel een boek over schrijven. Misschien doe ik dat ooit. Misschien blijft het bij losse flarden, gedachten die samen toch een geheel vormen. Of misschien wordt het een echt verhaal, van begin tot eind. Wat het ook wordt, het komt voort uit diezelfde drang: de noodzaak om te schrijven, te delen, te zoeken naar de juiste woorden. En misschien leest iemand het. Misschien niet. Dat is niet aan mij. Ik hoef alleen maar te blijven schrijven. Want uiteindelijk is dat wat me voortdrijft: het verlangen om in de stilte mijn stem te vinden en die, hoe zacht ook, te laten weerklinken in de wereld.

En toch blijft dan de vraag: zit iemand hierop te wachten?

Die vraag, zo eenvoudig, en toch zo ingewikkeld: “Zit iemand hierop te wachten?” Het is de kern van mijn strijd. Tussen de behoefte om te vertellen en de onzekerheid of iemand wil luisteren. Maar wat ik heb ontdekt, is dat het schrijven niet draait om het publiek. Het is het proces zelf: het vastleggen van gedachten, van momenten die anders verdwijnen.

Dus ja, misschien komt er een boek. Misschien niet omdat de wereld erop wacht, maar omdat iemand, ergens, zich herkent in mijn woorden. Of dat nu één persoon is, of honderd.

Misschien wacht de wereld niet, maar iemand wel. En dat maakt het de moeite waard.

Het kloppende hart dat niemand ziet.

De afgelopen 25 jaar heb ik een unieke reis gemaakt door de fascinerende wereld van de ICT, specifiek binnen de ziekenhuissector. Het is een wereld die vaak onzichtbaar blijft voor de buitenwereld, maar die onmiskenbaar cruciaal is voor de dagelijkse werking van een ziekenhuis. Naarmate de jaren verstrijken, realiseer ik me steeds meer dat ICT in een ziekenhuis op vele manieren lijkt op het hart van een menselijk lichaam: zolang het soepel functioneert, gaat alles zijn gangetje. Maar zodra er iets misgaat, ontstaat er direct een gevoel van paniek en urgentie.

ICT in een ziekenhuis beslaat een breed scala aan systemen en applicaties, variërend van elektronische patiëntendossiers tot medische apparatuur die in real-time data naar de centrale systemen stuurt. Deze data is van vitaal belang voor artsen en verpleegkundigen om snelle en nauwkeurige beslissingen te kunnen nemen. Al deze systemen zijn verbonden via een complex netwerk dat 24/7 operationeel moet zijn. Dit netwerk is het kloppende hart van het ziekenhuis, constant pulserend, ervoor zorgend dat vitale informatie tijdig en veilig op de juiste plekken terechtkomt.

Zolang alles functioneert zoals het hoort, valt het niemand op. Het is een onzichtbare kracht, altijd aanwezig, maar zelden erkend.

Er zijn geen schouderklopjes of lofzangen voor de ICT-afdeling wanneer alles vlekkeloos verloopt. En dat hoeft ook niet, want het betekent dat het ziekenhuis zijn primaire taken kan uitvoeren: patiënten behandelen, levens redden, en medische zorg van het hoogste niveau bieden. Net zoals een gezond hart zijn werk stil en zonder problemen doet, functioneert de ICT in de achtergrond, onzichtbaar maar essentieel. Elke seconde dat onze systemen ononderbroken draaien, draagt bij aan het welzijn van patiënten en de effectiviteit van de zorgverleners.

Toch zijn er momenten waarop dit kloppende hart even hapert, een storing, een systeem dat uitvalt, of een server die crasht. Het ziekenhuis komt dan onmiddellijk in actie. Medewerkers kunnen geen patiëntgegevens inzien, operaties moeten mogelijk worden uitgesteld, en de frustratie onder artsen en verpleegkundigen stijgt snel. De onzichtbare motor die het hele ziekenhuis draaiende houdt, wordt plotseling het middelpunt van de aandacht.

Deze momenten zijn hectisch, stressvol, en vereisen onmiddellijke actie en oplossingsgericht denken. De ICT-afdeling wordt binnen enkele ogenblikken het epicentrum van het ziekenhuis. Iedereen kijkt naar ons om het probleem zo snel mogelijk op te lossen, zodat de zorg zonder onderbrekingen kan doorgaan. In deze momenten wordt de kritieke rol van de ICT pijnlijk duidelijk, niet alleen voor ons als specialisten, maar voor het hele ziekenhuis. Het besef dat we de ruggengraat van de dagelijkse operaties vormen, geeft een enorme verantwoordelijkheid maar ook een diepe voldoening.

Na 25 jaar in deze rol heb ik geleerd om de stilte en de rust te waarderen wanneer alles werkt zoals het hoort. Die stilte is een teken dat we ons werk goed doen. Maar ik heb ook geleerd dat deze stilte ons niet moet laten vergeten hoe belangrijk onze rol is. Het hart van het ziekenhuis mag dan onzichtbaar zijn, maar het is de levensader die alles mogelijk maakt. Elke keer dat we een storing voorkomen of een probleem oplossen, dragen we bij aan de missie van het ziekenhuis: het bieden van optimale zorg.

In deze reflectie wil ik ook mijn diepe dankbaarheid uitspreken naar al mijn huidige en vorige collega’s. Zonder hun inzet, samenwerking en expertise zou het onmogelijk zijn geweest om de uitdagingen van de afgelopen 25 jaar succesvol het hoofd te bieden. Samen hebben we een verschil gemaakt, vaak in stilte, maar altijd met een onwrikbaar commitment aan het welzijn van de patiënten en de continuïteit van de zorg.

Ik ben trots op het werk dat we doen, ook al zien velen het niet. Want ik weet dat, net zoals een goed functionerend hart essentieel is voor het leven, onze ICT-systemen essentieel zijn voor de werking van het ziekenhuis. En op die zeldzame momenten dat het hart even hapert, weet ik dat we klaarstaan om het weer aan de praat te krijgen, zodat het ziekenhuis kan blijven doen waar het het beste in is: zorg bieden aan hen die het nodig hebben.

Het is een verantwoordelijkheid die ik met eer draag, en een rol die ik met trots vervul. De afgelopen 25 jaar waren een reis van toewijding, innovatie, en het besef dat hoewel we onzichtbaar zijn, onze impact diep voelbaar is in elk aspect van de zorg.