Ponjo

In Nederland, waar menigeen nog lacht om flauwe woordgrappen, verzamelden dappere ridders van de dierenwelzijnsorganisatie zich rond een ovaal houten gevaarte. Hun edele missie? Verbied de paardenbeelden in draaimolens! Want, zo klonk het heldhaftig, “Deze nep dieren lijden onder het juk van ronddraaiende kinderpret!”

Een storm van verontwaardiging trok door de natie. “Hoe durven ze onze nostalgische kermisvreugde te verstoren?!” riepen moeders met kroost. “Paardenbeelden zijn géén levende wezens!” brulden kermisbazen met bier in hun baard. En de paardenliefhebbers? Die galoppeerden in verwarring rond, hun manen wapperend in de wind.

De dappere ridders bleven onverstoorbaar. “Denk aan de symboliek!” riepen ze. “Deze draaiende paarden beelden uit dat dieren ons dienen, louter voor ons plezier!” De menigte boog bedenkelijk het hoofd. Was er soms een kern van waarheid in die woorden?

Een wijze, oude kermisklant stak zijn stok omhoog. “Wellicht,” kraakte hij, “is het tijd dat we de draaimolen herdenken als een symbool van fantasie. Een plek waar dromen en werkelijkheid samensmelten, waar kinderen hun fantasie de vrije loop kunnen laten.”

De ridders fronsten hun wenkbrauwen. Fantasie? Dromen? Was dat niet gevaarlijk? Moest er niet altijd een les geleerd worden?

De discussie woedt voort, terwijl de draaimolens lustig ronddraaien. De paardenbeelden glimlachen, onbewust van de storm die ze veroorzaken. Want in hun draaiende wereld is er geen tijd voor ernst, alleen voor vrolijke momenten en kinderlijk plezier. En misschien is dat precies wat we nodig hebben in deze gekke wereld: een beetje meer fantasie en wat minder ernst.