Ponjo

Mijn zusje was altijd omgeven door een mysterieuze lucht van ondeugendheid en grappenmakerij. Iedereen kende haar vanwege haar scherpe geest en sarcastische opmerkingen. Maar er ging ook een gerucht rond dat mijn zusje een duister geheim met zich meedroeg: ze had een strafblad!

Op een zonnige ochtend, toen de stad ontwaakte met het getjilp van vogels, sloop mijn zusje door de smalle straatjes met een grote glimlach op haar gezicht. Ze was op weg voor een rondje in het park met de hond, waar ze vaak haar slachtoffers voor de gek hield met haar geniale grapjes. Maar deze keer was er iets anders in de lucht. Het gerucht over haar strafblad had zich verspreid als een lopend vuurtje, en nieuwsgierige blikken volgden haar overal waar ze ging.

Bij het park aangekomen, was ze verrast door de stilte om haar heen. Haar vrienden waren al snel bij haar, en al snel vroegen ze met een speelse blik in hun ogen: Hoi, we horen dat je een strafblad hebt! Vertel ons alles!”

Mijn zusje leunde achterover en deed alsof ze diep nadacht. “Oh ja, dat klopt,” zei ze met een knipoog. “Ik was de dader achter de grote snoepoverval, Ik stal alle chocoladerepen van de lokale supermarkt!”

Haar vrienden barstten in lachen uit, en sommigen zetten grote ogen op. “Je meent het niet! Waarom zou je dat in hemelsnaam doen?” “Ik kon de verleiding gewoon niet weerstaan,” zei mijn zusje met een grijns. “Die chocoladerepen roepen mijn naam altijd als ik voorbijloop, dus ik dacht: waarom niet?”

Haar vrienden proestten het uit van het lachen. Het was duidelijk dat mijn zusje haar verhaal met een flinke dosis humor had gekruid.

Maar wat haar vrienden niet wisten, was dat mijn zusje in werkelijkheid nooit een echte misdaad had begaan. Haar zogenaamde strafblad was eigenlijk het gevolg van een stoeipartijtje “gone wrong”. Ze had ooit een klasgenoot voor de gek gehouden door te doen alsof ze een detective was die hem in de gaten hield omdat hij niet goed voor zijn hond zorgde. De arme jongen, die nu jurist was geworden en toevallig ook nog in dezelfde stad woont had het stoeipartijtje zeer serieus opgevat en had alsnog een klacht ingediend!

Mijn zusje vond het geweldig dat haar mysterieuze imago nu nog levendiger was geworden door het gerucht over haar strafblad. Ze genoot ervan om de mensen te laten lachen en dat de mensen zich begonnen af te vragen wat voor streken ze nog meer had uitgehaald.

En zo leeft mijn zusje voort in de herinnering van velen, die nog lang blijven glimlachen om de eigenaardige, grappige en licht ondeugende zus. Want soms is een vleugje humor, zelfs als het sarcastisch is, precies wat een stad nodig heeft om het leven een beetje aangenamer te maken.