Ponjo

Ah, de betoverende charme van een winterochtend in Nederland. De wekker gaat af, en met een diepe zucht denk je bij jezelf: “Daar gaan we verdomme weer, oeps ik bedoelde eigenlijk goedemorgen.” Want laten we eerlijk zijn, wie wordt er nu echt blij van vroeg opstaan en de kou trotseren?

Je sleept jezelf uit bed, waarbij je de dekens vastklampt alsof je probeert te ontsnappen aan een zombie-Apocalyps. En dan, nadat je jezelf hebt aangekleed met meer lagen dan een ui, sta je daar klaar om de kou te trotseren.

Buiten wacht de sneeuw op je, als een onschuldig ogende, maar verraderlijke valstrik. Je zet de eerste stap en voelt meteen de kou door je schoenen heen kruipen. “Ah, winter, de tijd van het jaar waarin je voeten ijspegels worden,” mompel je terwijl je wankelend je weg vindt over het trottoir.

Op weg naar het werk kom je buren tegen die je begroeten met een glimlach die schreeuwt: “Waarom in hemelsnaam zijn we hier zo vroeg?” Je glimlacht beleefd terug, wetende dat jullie allemaal deel uitmaken van een geheime samenleving van ochtendmensen die eigenlijk gewoon graag klagen over vroeg opstaan.

En dan, natuurlijk, de auto. Die staat daar te wachten, bedekt met een dikke laag sneeuw alsof hij een witte deken heeft aangetrokken. Je pakt de bezem en begint driftig te vegen, terwijl je je afvraagt waarom auto’s niet gewoon zelf kunnen ontdooien. “Technologie, waar ben je als we je echt nodig hebben?” fluister je terwijl je nog een laag sneeuw van de voorruit veegt.

Uiteindelijk zit je dan achter het stuur, omringd door de warmte van de auto en de hoop dat de verwarming snel genoeg werkt om je tenen te redden van de dreigende amputatie. En zo begint weer een dag vol uitdagingen in de winterse wonderwereld van Nederland.

Verdrietige Schaduwen: Een Strijd Tegen Pesten!

In een klein dorpje woonde een jongen, die Anton werd genoemd. Hij stond bekend om zijn levendige verbeelding en zijn gave om verhalen tot leven te brengen met zijn woorden. Op een dag gebeurde er iets wat zijn wereld op zijn kop zette.

Het begon allemaal toen Anton een mysterieuze brief ontving. Het was een anonieme boodschap die beweerde dat zijn leven in gevaar was. Hij was geschrokken en voelde een angst die hij nog nooit eerder had gevoeld. Hij begon overal schaduwen te zien en voelde zich voortdurend bekeken.

Terwijl de dagen voorbijgingen, nam de angst bij Anton toe. Hij begon in zichzelf te praten en voelde zich gevangen in een wereld vol dreiging. Hij kon zijn vrienden niet vertrouwen en durfde niet eens naar school te gaan. Zijn leven leek te zijn veranderd in een eindeloze nachtmerrie.

Op een avond, terwijl hij alleen in zijn kamer was, barstte Anton in tranen uit. Hij huilde zo intens dat zijn lichaam schokte, maar er kwamen geen tranen. Zijn verdriet was zo diep geworteld dat het zijn fysieke vermogen om te huilen oversteeg. Hij voelde zich eenzaam en kwetsbaar, omringd door een onzichtbaar kwaad.

Op dat moment kwam zijn beste vriendin, Lisa, de kamer binnen. Lisa zag de pijn en angst in de ogen van Anton en wist dat ze iets moest doen. Ze ging naast Anton zitten en sloeg haar armen om hem heen. “Het spijt me zo dat je je zo voelt,” fluisterde Lisa zachtjes. “Maar ik ben hier voor je, en ik geloof in je.”

Anton keek op en zag de oprechtheid in de ogen van Lisa. Hij voelde zich veilig en begrepen. Langzaam maar zeker begonnen zijn tranen te stromen, bevrijdend en helend. Het was alsof het verdriet dat hem zo lang had overweldigd, eindelijk een weg naar buiten vond.

In de dagen die volgden, begonnen Anton en Lisa samen de waarheid te achterhalen achter de mysterieuze dreiging. Ze ontdekten dat de brief een pesterij was, bedacht door iemand die jaloers was op Anton ‘s vermogen om verhalen te vertellen. Het was een wreed spel dat was ontworpen om hem te breken.

Met de waarheid aan hun zijde, besloten Anton en Lisa om het hoofd te bieden aan de pester en hun vriendschap te versterken. Ze lieten de angst achter zich en begonnen een campagne van positiviteit en creativiteit. Anton schreef een verhaal dat haar eigen moed en veerkracht weerspiegelde, en Lisa hielp haar om het te delen met de wereld.

Langzaam maar zeker begon het dorp te begrijpen wat Anton had doorgemaakt en hoezeer hij was gegroeid door zijn ervaringen. Hij kreeg steun en aanmoediging van de mensen om hem heen, en zijn verhalen raakten de harten van velen. Anton besefte dat hij sterker was dan hij ooit had gedacht en dat hij altijd zijn eigen stem kon laten horen.

Want in het gezicht van grote angst en dreiging vond Anton de kracht om door te gaan. Hij leerde dat tranen geen teken van zwakte waren, maar een symbool van zijn innerlijke kracht. En met zijn  woorden en de steun van zijn vrienden, zou hij blijven schrijven en een licht verspreiden dat de duisternis zou verdrijven.

Een leraar schreef het volgende op het bord:

1×9 = 9, 2×9 = 18, 3×9 = 27, 4×9 = 36, 5×9 = 45, 6×9 = 54, 7×9 = 63, 8×9 = 72, 9×9 = 81, 10×9 = 91

Eerst giechelde er een paar en daarna lachten veel studenten omdat de leraar zich kennelijk had verrekend. 10×9 = 91?

De leraar wachtte tot iedereen weer stil was. Vervolgens zei hij: “Ik heb deze fout met opzet gemaakt om iets te demonstreren. Ik heb 9 problemen correct opgelost en slechts 1 fout gemaakt. In plaats van me te feliciteren met het correct oplossen van 9 van de 10 problemen, lacht u om mijn fout. En hier heeft u duidelijk laten zien hoe ons systeem werkt. En dat is heel triest, maar helaas waar.

We leven een cultuur van fouten die ertoe leidt dat mensen gewond raken en soms zelfs vernederd worden omdat ze fout zijn. We moeten leren mensen te prijzen voor hun successen en ook om ze te waarderen voor hun kleine fouten. Geloof me, de meeste mensen doen veel meer goed dan fout, en toch worden ze beoordeeld op de weinige fouten die ze maken. Ik wil voorstellen dat het goed is om meer te prijzen en minder te bekritiseren, omdat dat resulteert in zoveel meer, meer genegenheid, meer samenwerking en minder negatieve zintuigen.

In de hoop dat de les die je zojuist hebt geleerd veel belangrijker was dan het resultaat van 10×9. #leiderschap

Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.

Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.

Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.

Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.

Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn.

We zouden nooit kunnen vliegen.

I was thinking (as i often do) that on this morning october 30th, i am married for 30 years with the love of my life.

When contemplating the last 30 years – holy crap that’s older than me at the age I got married……I’m really surprised she didn’t run!  Sticking out with me, raising kids, working, kicking kids butts out of their beds and them still wanting to hang on to the smallest piece of straw so they don’t have to learn like mom and dad did, on thier own…

I mean she stuck it out! I often wondered why she didn’t run……but she was there…always knew she would be.  All the good and bad stuff, that is what it’s suppose to be about, right?  She didn’t duct tape me to the wall even though there were some times (and still are) she might.

I truly believe we both enjoy having each other in our lives – that apparently has kept us going.
So my love, congratulations!  Guess we can move forward to another 30…

Hugz and love.

Here’s to the crazy ones, the misfits, the rebels, the troublemakers, the round pegs in the square holes, the ones who see things differently, the ones not fond of rules.

You can quote them, disagree with them, glorify or vilify them, but the only thing you can’t do is ignore them because they change things.

They push the human race forward, and while some may see them as the crazy ones, i see genius, because the ones who are crazy enough to think that they can change the world, are the ones who do.

— Apple —  http://herestothecrazyones.com/

Respond to something elsewhere on the web:
the best way to start blogging: simply link to something elsewhere that you feel is interesting, or (better) that you disagree with. If you make a constructive response to what someone else has posted, for example, you can start a useful inter-blog dialogue. You might add links to evidence that challenges what the original post says, for example. In its most simple form, when you simply post useful links, this is called ‘link journalism’.

Suggest an idea:
for a story or for a way of doing things. Invite reaction and suggestions – and don’t expect people to come to you: approach people you might otherwise be shy of asking, and invite them to respond on the comments. Ideas can travel very far, so can be very effective in attracting readers.

Interview someone:
a straightforward and easy way to create a post. An email interview can work well, but if you can put an audio or video recording on the site that often adds value. If you are interviewing a busy person it helps if you limit your questions or, if you’re asking for their advice, specifically ask for their ‘3 tips on…‘ or ‘5 things I know about…’. You can even turn this into a series of interviews with the same theme.

Blog an event:
attend a relevant event – a conference, meeting, public talk, demonstration, or even just a conversation – and write about it. If you have access to the internet during the event you can even ‘liveblog’ it by starting a post as soon as you have something to report and adding updates or new posts as the event progresses. Ambitious bloggers can use liveblogging tool CoveritLive.

Ask a question:
this typically only works once you’ve established a readership and generated goodwill by contributing yourself on your blog and in comments on other blogs, or if it’s for a worthy cause. But it can be very effective in generating useful information. Taken further, you can use free online polling tools such as PollDaddy and SurveyMonkey to conduct a larger survey.

Pick a fight:
many blogg ers attempt to generate traffic by loudly criticising another (popular) blogger in the hope that they’ll respond and generate traffic from their readers. This sort of tactic is often referred to as ‘link-baiting’ – in other words, if the criticised blogger responds (takes the bait) it generally means links to your blog. If you are to criticise another blogger, then, it is worth considering if it will be seen as ‘link-bait’ or a constructive and valuable debate. Done well, a genuine argument between two bloggers can generate insight and bring factions to compromise. You can also pick a fight with a company or brand, and mount a campaign to instigate change.

Reflect on something:
it might be something that happened to you this week, a decision or choice that you made, a lead for a story, or anything else. Why did it happen? What are the implications? What did you learn? Keep it open so others can contribute their experiences or insights.

Do something visual:
take photographs and/or video footage as you travel along a particular route. Explain them, ask questions, include relevant links. Or draw sketches and photograph them.
Review something: try to make it useful – include links to further information, quote from (and link to) other reviewers.

Make a list:
Lists are enormously popular on the web, frequently topping websites’ ‘most shared’ lists. It may be anything from ‘5 ways to tie a knot’ to ‘The 100 best albums by women’. A good tip for your first post is to make a list of the top 10 blogs in your subject area – a useful task for yourself while also making them aware of your existence.

Write a how-to:
in his book Click, Bill Tancer notes how one of the most popular types of search query is ‘How do I..?’ or ‘Why do..?’ Tutorials also frequently top websites ‘most-shared’ lists and can be enormously useful in generating goodwill in your sphere – not to mention attracting comments that then add to and improve your knowledge of the subject.

Let someone else post:
if you find someone with particular expertise or experience, invite them to write a ‘guest post’ on a particular subject. Even if they already have their own blog, they will probably appreciate the opportunity to reach a new audience, or to write in a different context, and again it will improve your own knowledge.

Who does not know the saying: Riding a dead horse. Everyone has been there. You give all your energy to something that can be described as a lost cause. Today the view from the Dakota Tribal Wisdom in dealing with ’the dead horse ” in project management.

Dakota tribal wisdom says that when you discover you are riding a dead horse, the best strategy is to dismount. However, in business we often try other strategies with dead horses, including the following:

1.      Buying a stronger whip.
2.      Changing riders.
3.      Saying things like “This is the way we always have ridden this horse.
4.      Appointing a committee to study the horse.
5.      Arranging to visit other sites to see how they ride dead horses.
6.      Increasing the standards to ride dead horses.
7.      Appointing a tiger team to revive the dead horse.
8.      Creating a training session to increase our riding ability.
9.      Comparing the state of dead horses in today’s environment.
10.    Change the requirements declaring that “This horse is not dead.”
11.     Hire contractors to ride the dead horse.
12.     Harnessing several dead horses together for increased speed
13.     Declaring that “No horse is too dead to beat.”
14.     Providing additional funding to increase the horse’s performance.
15.     Do a  Study to see if contractors can ride it cheaper.
16.     Purchase a product to make dead horses run faster.
17.     Declare the horse is “better, faster and cheaper” dead.
18.     Form a quality circle to find uses for dead horses.
19.     Revisit the performance requirements for horses.
20.     Say this horse was procured with cost as an independent variable.
21.     Promote the dead horse to a supervisory position.

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.
Zo triest. Een ,sinds heugenis, goede vriend van mijn zoon. Een jonge jongen nog, 24 jaar. Vol levenslust en hoge verwachtingen voor zijn leven. En dan telefoon, een ongeluk en daar sta je dan. Wat zeg je op zo’n moment, mijn zoon en schoondochter in en in verdrietig. Altijd waren ze met een groep vrienden en dan, een ongeluk, één minuut, één telefoontje, Paul komt niet meer langs. Paul komt niet meer in de kroeg, Paul is er niet meer.

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.
Om niet te laat te komen waren we ruim op tijd vertrokken. Bij aankomst blijkt dat we de aula niet meer in kunnen. Vol. We mogen in de koffiekamer, kunnen we in ieder geval  via de geluidsinstallatie, het geluid nog horen van de bijeenkomt. Ook de koffiekamer is in een mum van tijd vol en de gang begint zich te vullen. Er waren meer mensen, die speciaal voor Paul waren gekomen.

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.
Waarom schrijf ik hier, misschien voor niemand, dat ik naar een begrafenis ben geweest? Ik werd hier echt getroffen door een toespraak van de broer van Paul, die in een korte anekdote, in één keer vertelde wie Paul was.

“We waren met vrienden wezen stappen en kwamen na het nuttigen van een paar alcoholische versnaperingen de kroeg uitzetten. Ik (de broer) kon geen stap meer verzetten en ging even zitten en viel in een diepe slaap. Paul probeerde me wakker te maken, maar had geen schijn van kans. Paul probeerde me een aantal keer wakker te maken maar zonder het gewenste effect. Wat te doen, Paul laat geen broer of vriend in de steek. Paul bedacht zich niet en ging er naast liggen, om bij zijn broer te slapen”.

Dat was Paul. Paul was er voor je. Het was misschien niet de handigste oplossing, maar Paul liet je niet alleen. Dit is precies zoals ik Paul ken en me hem altijd zal blijven herinneren. Rust zacht, Paul

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.

Uit het partijprogramma van de PVV: “De Partij voor de Vrijheid kiest voor zero tolerance.”

Eric Lucassen blijft lid van de Tweede Kamerfractie van de PVV. Wel raakt hij per direct zijn woordvoerderschappen van Defensie en Wijken kwijt, laat fractievoorzitter Geert Wilders maandag weten.

Wilders: “weggaan hoeft niet van mij” en “wat er allemaal tussen ons is besproken daar ga ik niets over zeggen” ONGELOOFLIJK!

Lucassen raakte vorige week in opspraak toen bleek dat hij in 2002 is veroordeeld voor ontucht. Hij was destijds sergeant bij de landmacht en had seks met twee ondergeschikten, wat verboden is. Verder heeft hij volgens voormalige buren jarenlang wijkgenoten in Haarlem geterroriseerd.

Wilders was hiervan niet op de hoogte toen Lucassen solliciteerde voor een plek op de PVV-lijst. De PVV-leider voelt zich door zijn Kamerlid ‘oneerlijk bejegend’, omdat hij deze feiten heeft verzwegen. “Lucassen schaamt zich hiervoor en biedt de PVV zijn excuses aan, alsmede aan betrokkenen in de betreffende zaken”, luidt de verklaring.

We weten nu dus wat de PVV bedoelt met strenger straffen: “Je moet sorry zeggen!!”

Gaat Wilders de fluwelen handschoentjes waarmee hij Lucassen aanpakt, ook dragen als hij het over het “Marokkaanse tuig” heeft?