Author Archive

The Wave

Posted by on woensdag, 10 november, 2010

The Wave 
By Tom Ruttan 
CYCLE CANADA – APRIL 2002 

The bike’s passenger seat swept up just enough that I could see over my father’s shoulders. That seat was my throne. My dad and I travelled many backroads, searching for the ones we had never found before. Travelling these roads just to see where they went. Never in a rush. Just be home for supper. 

I remember wandering down a backroad with my father, sitting on my throne watching the trees whiz by, feeling the rumble of our bike  beneath us like a contented giant cat. A motorcycle came over a hill toward us and as it went by, my father threw up his gloved clutch hand and gave a little wave. The other biker waved back with the same friendly swing of his left wrist. 

I tapped my father on his shoulder, which was our signal that I wanted to say something. He cocked his helmeted ear back slightly while keeping his eyes ahead. 

I yelled, “Do we know him?” 

‘What?” he shouted. 

“You waved to him. Who was it?” 

“I don’t know. Just another guy on a bike. So I waved.” 

“How come?” 

“You just do. It’s important.” 

Later, when we had stopped for chocolate ice cream, I asked why it was important to wave to other bikers. My father tried to explain how the wave demonstrated comradeship and a mutual understanding of what it was to enjoy riding a motorcycle. He looked for the words to describe how almost all bikers struggled with the same things like cold, rain, heat, car drivers who did not see them, but how riding remained an almost pure pleasure. 

I was young then and I am not sure that I really understood what he was trying to get across, but it was a beginning. Afterward, I always waved along with my father when we passed other bikers. 

I remember one cold October morning when the clouds were heavy and dark, giving us another clue that winter was riding in from just over the horizon. My father and I were warm inside our car as we headed to a friend’s home. Rounding a comer, we saw a motorcycle parked on the shoulder of the road. Past the bike, we saw the rider walking through the ditch, scouring the long grasses crowned with a touch of frost. We pulled over and backed up to where the bike stood. 

I asked Dad, “Who’s that?” 

“Don’t know,” he replied. “But he seems to have lost something. Maybe we can give him a hand.” 

We left the car and wandered through the tall grass of the ditch to the biker. He said that he had been pulling on his gloves as he rode and he had lost one. The three of us spent some time combing the ditch, but all we found were two empty cans and a plastic water bottle. 

My father turned and headed back to our car and I followed him. He opened the trunk and threw the cans and the water bottle into a small cardboard box that we kept for garbage. He rummaged through various tools, oil containers and windshield washer fluid until he found an old crumpled pair of brown leather gloves. Dad straightened them out and handed them to me to hold. He continued looking until he located an old catalogue. I understood why my dad had grabbed the gloves. I had no idea what he was going to do with the catalogue. We headed back to the biker who was still walking the ditch. 

My dad said, “Here’s some gloves for you. And I brought you a catalogue as well.” 

“Thanks,” he replied. I really appreciate it.” He reached into his hip pocket and withdrew a worn black wallet. 

“Let me give you some money for the gloves,” he said as he slid some bills out. 

“No thanks,” my dad replied as I handed the rider the gloves. “They’re old and not worth anything anyway.” 

The biker smiled. “Thanks a lot.” He pulled on the old gloves and then he unzipped his jacket. I watched as my father handed him the catalogue and the biker slipped it inside his coat. He jostled his jacket around to get the catalogue sitting high and centered under his coat and zipped it up. I remember nodding my head at the time, finally making sense of why my dad had given him the catalogue. It would keep him a bit warmer. After wishing the biker well, my father and I left him warming up his bike. 

Two weeks later, the biker came to our home and returned my father’s gloves. He had found our address on the catalogue. Neither my father nor the biker seemed to think that my father stopping at the side of the road for a stranger and giving him a pair of gloves, and that stranger making sure that the gloves were returned, were events at all out of the ordinary for people who rode motorcycles. For me, it was another subtle lesson. 

It was spring the next year when I was sitting high on my throne, watching the farm fields slip by when I saw two bikes coming towards us. As they rumbled past, both my father and I waved, but the other bikers kept their sunglasses locked straight ahead and did not acknowledge us. I remember thinking that they must have seen us because our waves were too obvious to miss. Why hadn’t they waved back? I thought all bikers waved to one another. 

I patted my father on his shoulder and yelled, “How come they didn’t wave to us?” 

“Don’t know. Sometimes they don’t.” 

I remember feeling very puzzled. Why wouldn’t someone wave back? 

Later that summer, I turned 12 and learned how to ride a bike with a clutch. 
I spent many afternoons on a country laneway beside our home, kicking and kicking to start my father’s ’55 BSA. When it would finally sputter to a start, my concentration would grow to a sharp focus as I tried to let out the clutch slowly while marrying it with just enough throttle to bring me to a smooth takeoff. More often, I lurched and stumbled forward while trying to keep the front wheel straight and remember to pick my feet up. A few feet farther down the lane, I would sigh and begin kicking again. 

A couple of years later, my older brother began road racing, and I became a racetrack rat. We spent many weekends wandering to several tracks in Ontario-Harewood, Mosport and eventually Shannonville. These were the early years of two-stroke domination, of Kawasaki green and 750 two-stroke triples, of Yvon Duhamel’s cat-and-mouse games and the artistry of Steve Baker. 

Eventually, I started to pursue interests other than the race track. I got my motorcycle licence and began wandering the backroads on my own. I found myself stopping along sideroads if I saw a rider sitting alone, just checking to see if I could be of help. And I continued to wave to each biker I saw. 

But I remained confused as to why some riders never waved back. It left me with almost a feeling of rejection, as if I were reaching to shake someone’s hand but they kept their arm hanging by their side. 

I began to canvass my friends about waving. I talked with people I met at bike events, asking what they thought. Most of the riders told me they waved to other motorcyclists and often initiated the friendly air handshake as they passed one another. 

I did meet some riders, though, who told me that they did not wave to other riders because they felt that they were different from other bikers. They felt that they were “a breed apart.” One guy told me in colourful language that he did not “wave to no wusses.” He went on to say that his kind of bikers were tough, independent, and they did not require or want the help of anyone, whether they rode a bike or not. 

I suspected that there were some people who bought a bike because they wanted to purchase an image of being tougher, more independent, a not-putting-up-with-anyone’s-crap kind of person, but I did not think that this was typical of most riders. 

People buy bikes for different reasons. Some will be quick to tell you what make it is, how much they paid for it, or how fast it will go. Brand loyalty is going to be strong for some people whether they have a Harley, Ford, Sony, Nike or whatever. Some people want to buy an image and try to purchase another person’s perception of them. But it can’t be done. They hope that it can, but it can’t. 

Still, there is a group of people who ride bikes who truly are a “breed apart.” They appreciate both the engineering and the artistry in the machines they ride. Their bikes become part of who they are and how they define themselves to themselves alone. 
They don’t care what other people think. They don’t care if anyone knows how much they paid for their bike or how fast it will go. The bike means something to them that nothing else does. They ride for themselves and not for anyone else. They don’t care whether anyone knows they have a bike. They may not be able to find words to describe what it means to ride, but they still know. They might not be able to explain what it means to feel the smooth acceleration and the strength beneath them. But they understand. 

These are the riders who park their bikes, begin to walk away and then stop. They turn and look back. They see something when they look at their bikes that you might not. Something more complex, something that is almost secret, sensed rather than known. They see their passion. They see a part of themselves. 

These are the riders who understand why they wave to other motorcyclists. They savour the wave. It symbolizes the connection between riders, and if they saw you and your bike on the side of the road, they would stop to help and might not ask your name. They understand what you are up against every time you take your bike on the road-the drivers that do not see you, the ones that cut you off or tailgate you, the potholes that hide in wait. The rain. The cold. 

I have been shivering and sweating on a bike for more than 40 years. Most of the riders that pass give me a supportive wave. I love it when I see a younger rider on a “crotch rocket” scream past me and wave. New riders carrying on traditions. 

And I will continue in my attempts to get every biker just a little closer to one another with a simple wave of my gloved clutch hand. And if they do not wave back when I extend my hand into the breeze as I pass them, I will smile a little more. They may be a little mistaken about just who is a “breed apart.”

Regeerakkoord doet er niet zo toe

Posted by on maandag, 11 oktober, 2010

 

De voormalige Defensieminister Frank de Grave (VVD) bewees eerder vandaag een politicus van de oude stempel te zijn, die niet begrijpt dat de kiezer mondiger en beter op de hoogte is van de politiek dan ooit tevoren.

Voor het voortbestaan van een kabinet is een goede samenwerking veel belangrijker dan het eigen regeerakkoord. Dat zei de voormalige Defensieminister Frank de Grave (VVD) zondag in het televisieprogramma Buitenhof. “Dat regeerakkoord, ach, over vier jaar weet niemand precies meer wat er in stond.”

Onderlinge samenhang is volgens hem veel meer een voorwaarde om een kabinet de rit uit te laten zitten en tot resultaten te komen. De Grave, ooit financieel woordvoerder voor zijn partij en zeer kortstondig medewerker van de omgevallen DSB-bank, noemde de bezuinigingen overigens “zeer ambitieus”. Hij ziet ook “veel risico’s”

De Grave bewijst dat hij niets begrijpt van Nederland anno 2010 wanneer hij zegt dat mensen zich over vier jaar niet eens meer zullen herinneren wat er in het regeerakkoord van Rutte-Verhagen-Wilders stond. De democratie voert tegenwoordig hoogtij. Kiezers – en met name de achterban van de betrokken partijen – zijn perfect op de hoogte van wat er in Den Haag allemaal gebeurt. De tijd dat de zelfverklaarde elite achter gesloten deuren zaken kon doen en dat de kiezer alles slikte is voorbij.

Wij moeten het regeerakkoord met z’n allen goed in de gaten,en als we zien dat het kabinet Rutte-Verhagen zijn schulden niet inlost kunnen de premier en vice-premier op flink wat kritiek rekenen. Toen Rutte over Paars Plus onderhandelde liet de rechtse kiezer haar tanden al zien; dat had toch een duidelijk teken moeten zijn voor De Grave dat de achterban tegenwoordig bovenop de politiek zit en geen Haagse business as usual meer accepteert.

De VVD doet er verstandig aan de achterban – en het regeerakkoord – serieus te nemen.

René van der Gijp

Posted by on woensdag, 23 juni, 2010

René van der Gijp

René van der Gijp is fantastisch, passie voor voetbal en humoristisch.

René van der Gijp vind ik zo ongewoon grappig! Die hoeft alleen maar te ademen en ik moet al lachen!

Zomaar enkele zinnen opgepikt tijdens VIOranje:
Over Ronaldo en zijn bankafschriften, en dat hij zei: “ik kan toch wel iets, hebben jullie die?”
“Anelka heeft van een paar weken bankafschriften liggen, is die heel die Domenech vergeten.”
“Die Spanjaarden kunnen 9 of 10 goals maken gewoon voor de gezelligheid ”
”Donder toch op man, die kunnen er toch helemaal niets van!”
“Ken mij ’t verrotstralen”

En dan over Gullit: “Ik sliep bij Gullit op de kamer en die wandelde s’nachts op voetbalschoenen door de hotelkamer, en ik deed net of ik sliep. Nooit verteld.” En over zijn grootste probleem, “mijn grootste probleem is wie het raam dicht doet, daar denk ik dan even over na en doe ik het zelf. Geniaal toch!”

René van der Gijp haalt het einde van het WK niet hoor, die stort gewoon in, ergens tijdens het toernooi. Vermoeidheid slaat toe, steeds meer bier, party all night. Dat instorten zal dan ook met de nodige humor gepaard gaan. Waarschijnlijk met één van zijn eigen uitspraken: “Lagáán joh, lagáán. Wamoejedrmee?”

Een kerel met humor, René van der Gijp. Ik houd er van.

Brief aan Jan

Posted by on maandag, 21 juni, 2010

25 jaarZomaar ineens een e-mail van Petra, “Willem, wil jij een bijdrage leveren in de vorm van een A4-tje met daarop een anekdote, vriendelijk berichtje, andere herinnering of gewoon een felicitatie/kaart.” Dit omdat Jan Roelofsen 25 jaar in dienst is van ziekenhuis St. Jansdal.

Bij de meeste bedrijven wordt aan iemand die 25 jaar in dienst is een feest aangeboden, waar de loftuitingen niet van de lucht zijn. Op zo’n feest – meestal gepaard gaande met een warm of koud buffet en rijkelijk vloeiende (alcoholische) versnaperingen- wordt de jubilaris uitvoerig in het zonnetje gezet en ontvangt hij een kostbaar kado als blijk van waardering.

En mijn collega Jan, Jan moet het doen met een A4-tje van Willem. En het is zelfs zo triest dat Willem niet, zo maar 1,2,3, weet wat hij op dit blanco A4-tje moet schrijven. Daar moet door Willem terdege over nagedacht worden. Zogezegd een ei over worden gelegd.

Ik kan hier natuurlijk de standaard dingen neerpennen zoals dat normaal gebruikelijk is bij een jubileum. Zoals: Mijn collega Jan is al 25 jaar een zeer gewaardeerd collega. Mijn collega Jan is: scherp, scherpzinnig, snugger, bedachtzaam, bijdehand, intelligent, ontwikkeld, pienter, rap, scherpziend en verstandig. Jan is daarnaast ook slim, humoristisch, gevat, en een voortrekker. Jan weet de vinger op de zere plek te leggen, dat doet soms wel pijn, maar je weet dan wel waar het zweert. Jan is voor het St. Jansdal van grote toegevoegde waarde.

Maar Jan kent de clichés, en clichés laat Jan links liggen. Dan is “iets links laten liggen”  wel weer een cliché maar u begrijpt wel, wat Willem daar mee wil zeggen. Jan heeft aan clichés een hekel, punt.

Het behalen van dit jubeljaar, deze mijlpaal is toch zeker een grootse prestatie en niet voor iedereen weggelegd. Een kwart eeuw St. Jansdal met pieken en dalen, maar met alle reden om bij het bereiken van deze mijlpaal met tevredenheid terug te blikken, maar ook om met vertrouwen vooruit te zien. En dan past zeker een felicitatie.

En Willem, Willem was er bij de afgelopen 10 jaar…en dat was prima! Gefeliciteerd met deze geweldige mijlpaal!

Staat de zorg op springen?

Posted by on zaterdag, 12 juni, 2010

Vijftien euro voor een ommetje of begeleiding bij een bezoekje aan de kapper in het dorp. Een bijdrage van 21 euro voor een uitgebreide douchebeurt of 42 euro om begeleid te kunnen zwemmen.
Dat is de rekening die bewoners van tien verzorgingshuizen in het noorden van het land voortaan gepresenteerd krijgen als ze eens iets extra’s willen. De stichting Zinn met verzorgingshuizen in Groningen, Haren en Hoogezand heeft een tariefkaart opgesteld voor activiteiten die buiten de basiszorg vallen.

Volgens directeur Wil Koopmans van de stichting Zinn is het vragen van geld voor dit soort ’extraatjes’ onontkoombaar. De zorgwet vergoedt slechts een beperkt aantal uren verzorging per cliënt, afhankelijk van de zwaarte van de aandoening. „Die hele gezellige dingen zitten daar niet meer in. Mensen denken dat de overheid altijd alles betaalt als je in een verzorgingstehuis komt, maar dat is niet zo. Het is moeilijk uit te leggen, maar de zorg wordt schraler.”

Het is tegenwoordig te triest voor woorden. De burger die geen geld heeft zal ondervinden dat er geen adequate zorg zal zijn als er geen inkomsten tegenover staan. Ik heb het idee dat het alleen nog maar erger wordt. Banken worden voor miljarden gered, bestuurders ontvangen riante salarissen en bonussen, de graaicultuur viert hoogtij, wachtgelden lopen, wat mij betreft, flink uit de hand en er worden miljarden verbrast door slechte projecten bij de overheid.

Je zou haast denken doe mij, als het zover is, maar een spuitje dat is in ieder geval waardiger dan de verzorging van de zorgbehoeftige medelander in Nederland.

Het wereldkampioenschap voetbal

Posted by on donderdag, 10 juni, 2010

Het is zo ver. Het wereldkampioenschap voetbal kan beginnen.

De mensen zijn er klaar voor:
De straten zijn oranje, de oranje vlaggetjes wapperen in de wind.
De huizen zijn oranje,
Mensen zijn oranje gekleurd,
Wc papier is oranje,
De chips, de kaas en de limonades zijn oranje,
Een enkeling heeft zijn auto oranje gespoten. 

Overal waar je kijkt en alles wat je ziet is oranje en ik erger me er groen en geel aan. Nee niet aan de voetballiefde maar aan het feit dat dit de mensen zijn die altijd weer een reden tot klagen vinden.
Dus hoop ik dat we wel de finale halen want anders krijg ik weer maanden te horen dat Bertje het fout zag, Cruijff wel hulp had moeten bieden en dat lamlendige zooitje veel te goed betaalde voetballers lamlullen zijn.

Lieve mensen het is een sport voor het vermaak, dus ik zou zeggen vermaak, juich als het kan en wees vooral een oranjevriend zodat dit land, juist nu, positief wordt gezien door andere landen.

Staking in de zorg

Posted by on zaterdag, 15 mei, 2010

Vuilnisophalers in de grote steden, kijk daar kan de zorgverlener nog wat van leren. Waarom zou je , zoals wij gewend zijn, altijd proberen om het publiek of beter gezegd de klant te ontzien en ondertussen een poging wagen om een half procentje meer loon te krijgen. Nee, gewoon tegen alles en iedereen zeggen: “oprotten en optyfen, eerst die halve procent dan gaan we wel eens wat doen en probeer maar niet om ook maar een patiënt weg te halen er staan zo tien zorgverleners voor je”.

Luister mensen, we hebben het hier toch gauw over een euro of 5 netto per week, daarom moeten we wel naar dit middel grijpen. De patiënten komen toch wel. Want zoals er altijd vuilnis zal zijn, zijn er ook altijd nieuwe patiënten.
Het maakt ook niet uit dat de bedden vol zijn, we stapelen ze zes hoog op tegen de muur en als het ietwat begint te ruiken is dat een prima stimulans voor de werkgevers om weer plaats te nemen achter de onderhandelingstafel. Als er gevaar dreigt voor de gezondheid is dat niet onze schuld, als we krijgen wat wij willen is er geen gevaar.
Een slechte naam voor de beroepsgroep is in dit geval ook niet zo erg. De meningen worden altijd wel weer bijgesteld op het moment dat we weer aan het werk gaan. dan gaan we terug naar de meest gehoorde zin in ziekenhuizen: “we vinden dat jullie echt goed werk doen. Hier zouden ze wel eens wat meer mogen betalen”.

We vragen de krant van wakker Nederland om er een leuk stukje over te schrijven en natuurlijk mogen ze bellen met de patiënt, we geven de telefoon wel door aan diegene in de berg patiënten, die een beetje makkelijk te bereiken is en nog een beetje fatsoenlijk kan praten. En natuurlijk mogen er foto’s worden genomen.

Krant: “Dag meneer hoe gaat het met u, nu u een week in deze berg ligt?”
Patiënt: “Het gaat wel en zegt u maar Ruben hoor, heeft u mijn broer ergens gezien die ligt hier ook in de stapel?”
Krant: “Goed meneer, oh nee Ruben, we hebben nog geen nieuws over uw broer.”
Patiënt: “Ik hoop maar dat deze staking vlug voorbij is.”
Krant: “We maken even snel een foto van de stapels en dan hoort u nog van ons.”
Patiënt: “Ja dag hoor, tot gauw”

Misschien dat Youp er nog een leuke column van kan maken, dan blijft er voor de achterblijvers nog een leuke herinnering aan deze mooie week.

Blame the Nation, don’t blame me.

De media en het jongetje

Posted by on donderdag, 13 mei, 2010

Ik vind de vliegtuigramp in Tripoli heel erg en heb echt met het jongetje te doen maar de manier van sensatiebelustheid van de diverse nieuwsdiensten, gadver, gadver en nog eens gadver. Wel half Nederland informeren met naam en toenaam en alles wat over hem gevonden kan worden, incluis familie en woonplaats maar over Jack de Vries mag niets geschreven worden, dat is privé. Pfff…  Overlevende vliegramp met naam in de krant, de eerste de beste crimineel en/of politicus heeft wel privacy.

“Het nieuws werkt nou eenmaal zo” wordt er geroepen. Dat neemt niet weg dat ik er bijna beroerd van word. Laat die jongen met rust. Alleen omdat er (veel) Nederlanders bij betrokken waren is het uitgelopen op een gigantisch mediacircus. Ik hoorde gisteren bij ‘De wereld draait door’ Hugo Borst hier het volgende over zeggen: “Als 62 Engelsen waren omgekomen, hadden we wel een ‘TV draait door’ gehad, ik word daar altijd wel een beetje ongemakkelijk van.”

En ik denk dat hij gelijk heeft ongeacht wat een ieder er van vind. Het is erg, het is een ramp maar laat alstublieft dat hele mediacircus achterwege.

Your mother is always with you…

Posted by on zondag, 9 mei, 2010

Your mother is always with you…
She’s the whisper of the leaves
as you walk down the street.

She’s the smell of bleach
in your freshly laundered socks.
She’s the cool hand on your brow
when you’re not well.

Your mother lives inside your laughter.
She’s crystallized in every tear drop.
She’s the place you came from,
your first home…
She’s the map you follow
with every step that you take.

She’s your first love
and your first heart break…
and nothing on earth can separate you.
Not time, Not space…
Not even death…
will ever separate you
from your mother…
You carry her inside of you…

Happy mothers day

Paniek op de Dam

Posted by on dinsdag, 4 mei, 2010

Tijdens dodenherdenking opeens veel rumoer en een deel van de genodigden kwam gillend in beweging, ik dacht echt dat het een aanslag was. Door de organisatie werd gelijk geroepen dat er een man onwel was geworden en dat er wat hekken waren omgevallen. Volgens de foto die op het internet was geplaatst, was duidelijk te zien dat de politie een man overmeesterde en hem op de grond drukte. Niks iemand onwel geworden! 

Even was er paniek omdat een grote groep mensen uiteenstoof. Diverse mensen, onder wie kinderen, werden weggedragen. Door de chaos raakte volgens de politie tientallen mensen gewond. Het gaat vooral om botbreuken en schaafwonden.

Koningin Beatrix en haar gevolg verlieten de herdenking en keerden korte tijd later terug. Ik ben niet Koningsgezind maar onze Majesteit stond er toch maar weer! #respect!

Dat was toch wel schrikken op de Dam maar gelukkig niets ernstigs. het zal toch … Je moet er niet aan denken. Maar even goed kunnen we dus constateren dat we een angstig volk zijn geworden.